5716 Âsim ibn Süleyman haber verip şöyle demiştir: Ben Ebû Usmân’dan işittim; o da Usâme ibn Zeyd (radıyallahü anh)’den ki, Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)’in bir kızı (Zeyneb) Peygamber’e:
— Kızımın ölmesi yakın oldu, bizim yanımıza gel! diye haber gönderdi.
Usâme, Sa’d ibn Ubâde ve zannediyoruz Ubeyy ibn Ka’b de Peygamber’in beraberinde bulunuyorlardı. Peygamber de kızına selâm gönderip:
— “Allah ‘ın aldığı ve verdiği herşey kendisine âiddir. Ve herşey Allah yanında (ilâhî ilimde bir müddetle) ta’yîn edilmiştir. Sen Allah katından ecr iste ve sabret!” diyerek cevâb yolladı.
Bu defa Zeyneb, Peygamber’e and vererek muhakkak gelmesini istedi. Bu haber üzerine Peygamber kalktı, biz de beraberinde kalktık. (Zeyneb’in evine geldiğimizde) çocuk, Peygamber’in kucağına kaldırılıp verildi. Çocuğun canı çekişmekte ve bir ses işitilmekte idi. Peygamber’in iki gözü yaş döküyordu. Sa’d ibn Ubâde:
— Yâ Rasûlallah! Bu gözyaşı, bu ağlayış nedir? diye hayretini açıkladı.
Rasûlüllah:
— “Bu gözyaşı bir rahmettir ki, Allah onu kullarından istediği kimselerin kalblerine koymuştur. Allah kendi kullarından ancak merhametli olanlara merhamet eyler” buyurdu.
