4504 ez-Zuhrî şöyle demiştir: Bana Saîd ibnu’l-Müseyyeb, ilim ehlinden olan birtakım adamlar içinde haber verdi ki, Âişe (r.anha) şöyle demiştir: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) sıhhatte iken birçok defalar:
— “Hiçbir peygamberin ruhu, cennetteki durağını görmedikçe kabzolunmaz. Sonra muhayyer bırakılır” buyurmuştu.
Kendisine hastalık gelince, başı dizimin üzerinde bulunduğu bir sırada bayıldı. Sonra ayılınca gözünü açıp evin tavanına doğru dikti. Sonra:
— “Allâhumme er-Refika’l-A’lâ (Yâ Allah, en yüksek refiki isterim)!” buyurdu.
Bunun üzerine ben: Artık Peygamber şimdi bizi tercîh etmiyor, dedim. Ve bildim ki, Peygamber’in bu sözü, sıhhatli zamanında vaktiyle bize söylemekte olduğu sözüdür.
Âişe dedi ki: İşte bu “Allâhumme er-Refika’l-A’fâ” sözü, Peygamber’in söylediği en son kelime, yani kelâm oldu.
