467 İbn Abbâs radıyallahü anhüma şöyle demiştir: Rasûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem), vefatı ile neticelenen hastalığı sırasında başını bir bez ile bağlamış olduğu hâlde mescide çıktı ve minber üzerine oturdu. Akabinde Allah’a hamd ve sena etti. Sonra şöyle buyurdu:
“Şu muhakkak ki, insanlar içinde nefsi ve malı i’tibâriyle benim üzerimde, Ebû Kuhâfe’nin oğlu Ebû Bekr’den çok menn ve atası olan ‘hiçbir kimse yoktur. İnsanlardan bir hatıl edinecek olaydım, muhakkak Ebû Bekr’i kendime bir halîl edinirdim. Lâkin İslâm yüzünden olan hullet (yânı derin dostluk) daha faziletlidir. Ebû Bekr’in küçük kapısından başka mescide açılan kapıların hepsini benim tarafımdan kapatınız”
