6457 Ebû Mûsâ el-Eş’ârî (radıyallahü anh) şöyle demiştir: Bizler Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)’in maiyyetinde bir seferde bulunduk. Vâdîden yüksek bir yere çıktıkça, yüksek sesle tekbîr getiriyorduk. Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem):
— “Ey insanlar! Nefislerinize yumuşak davranın (sesinizi yükseltmeyin) Çünkü sizler sağırı ve gaibi çağırmıyorsunuz- Lâkin sizler Semî’ ve Basîr olan Allah’a duâ ediyorsunuz!” buyurdu.
Sonra benim yanıma geldi. Ben kendi kendime “Lâ havle velâ kuvvete illâ billahi (= Değişiklik ve kuvvet ancak Allah iledir)” zikrini söylüyordum. Rasûlüllah:
— “Yâ Abdallah ibne Kays! Lâ havle velâ kuvvete illâ billahi zikrini söyle. Çünkü bu, cennet hazînelerinden bir hazînedir” buyurdu -yahut: “Sana cennet hazînelerinden bir hazîne olan bir kelâma delâlet edeyim mi? O: Lâ havle velâ kuvvete illâ billahi sözüdür” buyurdu.
