Geleneksel Aleviliğin çökmesine yol açan en önemli etkenlerden birisi de kırlardaki nüfusun şehirlere akınıdır. Kentlerdeki sanayileşmeyle birlikte kırda yaşayan yoksul Aleviler büyük şehirlere aktılar. Köyler boşaldı ve bu süreç hala sürüyor. Bu arada şehirlerin çevresinde Alevi gettolar oluştu. 1950lerde hızlanan şehirlere göç olayı, köy Aleviliğini aşındırırken “Şehir Aleviliği” dediğimiz bir yeni durum yarattı.
Şehirdeki Aleviler zaman içinde ekonomik yönden farklılaştılar. Alevi kesim içinden ticarete atılıp iyi para kazanan ve işi sanayiciliğe ulaştıran insanlar çıktılar. Bugün şehirlere baktığımızda Aleviler üç ana gurupta ayrışmış görüyoruz:
1- Sanayici ve tüccar kesimi,
2- Esnaf kesimi
3- İşçi-memur kesimi.
Sanayici, tüccar ve esnaf kesimi, şehirlere entegrasyondan yana tavır takınıyor. Bunların Sünnilerle uzlaşma arayan çabaları dikkat çekiyor. Ve bu kesim, İslam dininin temel ilkelerine vurgu yaparken pratiğe önem vermemek gerektiğini dolaylı olarak ifade ediyor. Sünnileşmeye eğilimli bu yaklaşım altında ticari kaygılar olduğu açıkça görülüyor.
İşçi, memur gibi dargelirli gruptan Aleviler ise gelenekselliğe daha fazla vurgu yapıyor. Bunlar, Aleviliğin ayrı bir inanç anlayışı olarak yeniden yapılanmasını istiyorlar. Bunlar kendilerini Müslüman görüyorlar ama Sünnilik ile de çelişkilerini açıkça belirtiyorlar. Bu kesimlerce Sünnilik eleştirilirken genelde İslama yönelik eleştiriler ortaya çıkıyor.
Alevilik adına yapılan çalışmalara, Alevilerin ekonomik farklılaşması, zaman zaman ciddi engeller oluşturuyor. Alevi parçalanmışlığı bu yüzden aşılamıyor…