Muhalif olduğu için ezilen Aleviler, kırsal alana kaçarak yaşama olanağı buluyorlardı. Kırda, kendi içinde bütün ama dışa kapalı bir hayat tarzı geliştiren Aleviler arasında ekonomik farklılaşma fazla derinleşemedi. Çünkü onlar göçebelik ve köylülük grubunun alt basamaklarında yaşadılar (Reaya yığını). Yoksulluklarını kardeşlik düzeni ile aştılar. İçeride sıkı bir disiplin kurdular. Osmanlı sistemine yakalanmamak için aralarına başkasını almadılar. Böylece anası-babası bilinmeyenler, yani mezhep kimliği belli olmayanlar Alevilerin arasına giremedi. Bu durum yüzyıllar boyunca sürünce bir kural haline geldi. sonuçta da Alevilik ana babadan gelen bir kabul haline dönüştü ve bu bir inanç kuralı oldu. geçmişte bu yoktu.
Kısacası, bir kişinin Alevi olabilmesi için anasının babasının Alevi olması şartı, siyasal/sosyal baskıdan doğmuş yapay bir durumdu.
Aleviler üzerindeki yok edici baskı kalkınca bu kuralın da değişmesi gerekiyordu. Ne yazık ki siyasi kural giderek bir mezhep kuralı haline geldiğinden bunu yok etmek hala mümkün gözükmüyor. Doğrusu, kendisini Alevi gibi gören herkesin Alevi olabileceğidir.
Bütün bu sıkı disiplin, sosyolojik anlamda “Büyük Toplum”a (Sünni Osmanlı toplumu) bir karşı duruşu ifade ediyordu. Böylece kendi içinde uyumlu olan köy Aleviliği, savunma mekanizmalarının çalışması üzerine yerleşti ve “tepkici-retçi-ama kendi içinde gelenekçi-toplum psikolojisi ile yaşamını sürdürdü.
Devletin takibi sürdü gitti. 1826da Yeniçeri Ordusunun kaldırılmasından sonra yeni bir kırım dalgası oluştu ve önde gelen pekçok dede ile dedebaba asıldı. Hacıbektaşta postta oturan ve devletten icazeti bulunan Hamdullah Çelebi bile Amasyaya sürgüne gönderildi. Hacıbektaş Dergahındaki Alevi kaynakları yok edildi. Hamdullah Çelebinin Amasyaya götürdüğü kitaplar da yandı (!).