Muharremin sekizinci Çarşamba günü ve gecesi, bu suretle geçmiş; dokuzuncu günü sebahı, düşman karargahında serdar (Önder) Ömerin başkanlığı altında bir savaş meclisi toplanmıştı.
Sad ibni Vakkasın oğlu Ömer, çadırına çağırttığı komutanlara durumu anlattıktan sonra: Beni Esedilerin birdenbire üzerimize baskın yapmaları bize ders olmalıdır. Bugün, yarın: civardaki öteki kabileler de bu suretle hareket edebilirler. Hüseyini elden kaçırmamak için, artık savaşa başlamalıdır…. demişti.
Dinleyenler, Ömerin bu sözlerini tasdik etmişler ve hemen savaş ilanına karar vermişlerdi.
Ömer, derhal tertibata girişmişti. Arasında muhtelif rekte bayraklar yükselen askerini, sık saflar haline koyarak ileri doğru sürmüş; imam Hüseyinin karargahını daha yakından çevirmek istemişti.
Ömer, var kuvvetini üç kısıma ayırmıştı. Cephedeki merkez kuvvetinin komutasını, kendisi almış, bayrağını, kölesi Zeyide vermişti. Sağ cenah kuvvetini de Şimrin komutasına vererek, imam Hüseyinin karargahını yanlardan arkaya doğru kuşatmıştı.
Bu suretle, imam Hüseyinin bir avuç kuvveti etrafında çevrilen düşman çemberi, artık tamamıyle daralmıştı.