Ensvane, Mervanın hançerli elini itmişti: Hançer düşmanlarımın bağrına girsin. Bu yaştan sonra, bana gereken, servettir.
→Şu halde, sana teklif edeceğim işi, ister kabul et; ister kabul etme… ama bundan kimseye bahsettiğin taktirde, bu hançeri kendi bağrında bil…
→Allah göstermesin; Mervan… Ben o kadar budala bir insan değilim. Söyle, hiç çekinmeden söyle. Ne teklif edeceksin?…
→Kıyafetime bakma… Ben, doğruca Şamdan geliyorum.
→Ya!…
→Hem de halifenin emriyle hareket ediyorum.
→Allah, Allah… Öyleyse sen önemli bir adam olmuşsun, Mervan.
→Teklifimi kabul edecek olursan, sen de benim gibi olacaksın…. kim bilir? Belki de Şam saraylarının serin ve cennet gibi bahçelerinde yaşayacaksın…
→Meraktan çatlıyorum, Mervan…. çabuk söyle: Benden ne hizmet bekliyorsun?…
→Senden beklediğim hizmet, gayet kısa… Cudeyi kandıracaksın. Hasanın vücudunu ortadan kaldıracaksın.
Ensvane sarsılmıştı. Vücudunu biraz geri çekerek, dik ve sabit bir nazarla Mervanın yüzüne bakmıştı ve birkaç saniye sustuktan sonra: Hasanı mı?…
→Evet…
→yani… Tanrının Aslanı Alinin oğlu… resul-ü Ekremin sevgili torunu Hasanın, öyle mi?
→Evet…
Ensvane, biraz gerilemişti ve başını iki tarafa sallıyarak sözüne devam etmişti: Ya Mervan!… böyle bir cinayeti işlemeye kim cesaret edebilir?..
→Hasanın eşi Cude. Bu kadın, kocasına karşı kinlenmiştir. Kocasına kinlenen bir kadın ise intikama haristir.
→Çok güç… çok zor… Çok tehlikeli bir teşebbüs…
→Evet, ama… bu işin sonunda kazanılacak serveti de düşün…
Ensvane, gözlerini o yoksul kulübenin bir köşesine dikmişti. Uzunca süren bir nefis mücadelesi geçirmişti ve sonra, başını Mervana çevirerek: Pekala, kabul ediyorum. Bugünden itibaren işe başlıyacağım…. demişti.