Muaviyenin oğlu Yezide gelince: O, büsbütün ayrı bir yaradılışta idi. Hatta şeklen bile babasına benzememişti.
Muaviye, beyaz tenli, kumral, yakışıklı ve gayet şişman olduğu halde Yezid çok esmer, çiçek bozuğu, zayıf, çevik ve sert hareketli bir insandı. Siyah gözlerinden, kupkuru yüzünden alay taşardı.
Yezid, son derece mağrur, pervasız ve o kadar da eğlenceye düşkündü. Yezidin, küçük yaştan beri, hem hain, hem de zalim bir ruhu vardı. Çocukluk devresini bile daima av peşinde geçirmiş, gazallara ve ceylanlara tuzaklar kurarak onların suçsuz kanlarını dökmeyi kendisine vahşi bir zevk edinmişti.
Böyle olması da tabii idi. Çünkü Yezid, hayatının ilk devresini annesiyle beraber çölde geçirmişti. Buna da garip bir olay sebebiyet vermişti.
Yezidin annesi Mison, çölde doğmuş, çölde büyümüştü. O, çölde yaşayan Beni kelb kabilesindendi.
Bu kabile halkı, serazat yaşamakla ve şairlikle ün almıştı. Mison da şair ruhlu, hassas bir kadındı.
Çölün saf ve başıboş hayatına alıştığı için, şehrin gürültülü, dağdağah hayatı onu sıkmaktaydı. Bu sebeple Mison, şehirden ve saray hayatından nefret ediyordu.