Hiç bir din, diri diri değil insan yakmaya, herhangi bir canlıyı yakmaya bile izin veremez. Böyle bir zulme izin veren bir kurumun din olması mümkün değildir. Islama gelince; Islam, değil insan yakmayı, can taşıyan hiç bir nesneyi incitmeyi ve yakmayı onaylamaz.
Allahnın verdiği canı, kulun alma hakkı yoktur. Herkes kendisinden sorumludur. Kimse, başkasının vekili, haşa Tanrının vekili, bekçisi, sorumlusu ve yönlendiricisi değildir. kimse, başkasının yükünü taşımaz ve günahını çekmez.
Bu cana kıyış bir de ateşle yakma şeklinde olursa, Allahın özel lanetle lanetleyeceği şerri bir cinayet söz konusu demektir. Ateşle yakmaya bir de ‘din süsü verilirse, tüm yerler ve göklerce lanetlenecek bir zulüm işlenmiş demektir. Islam açısından işin gerçeği, budur.
Madem ki herşeyi, yaradan ve alan da Allahdır, o zaman Allahın işine karışmamak gerekir. Sonuçta bizim Allaha ihtiyacımız vardır fakat Allahın bize ihtiyacı yoktur.
Özünü insan sevgisinde bulan, Tanrının insanda tecelli ettiğine ve zerresinden oluştuğuna, onun için de insanın ölümsüzlüğüne inanan, ibadetlerinde kadın erkek ayrımı yapmadan yani insan ayrımı yapmayan bir insan Allahın iyi kuludur.
Sevgi oluşun özü, varlığın-hayatın başlangıç ve varış noktasıdır. Kısacası hayat ve oluş, çeşitli tarz ve manzaralar sergileyen bir sevgi faaliyetidir.
Putperest, din tücarlarının din ve iman zeminlerinde sevgiden eser bulunamaz. Onların yüreğinde, sevginin yerini korku ve şiddet almıştır.
Din tücarları olan putperest dinci katiller, cana kıymaktan, özelikle de yakarak can almaktan ayrı bir şehvet duyarlar. Tarih boyunca hep böyle olmuşlardır.
Sevgiyi dindarlar değil, nefisleri için diri diri insan yakan din tücarları öldürdü. Dolayısıyla Allah adına cinayet işleyen kara zihniyetçilerin hemen hemen hiç kullanmadıkları kelime „sevgi“ kelimesidir. Sevgi, onların bütün dayanaklarını yıkan bir kavramdır. Onun içindir ki, sevgi kelimesini hiç sevmezler.
Aşk ile, yüreğinizde sevgi daim olsun