Ebu Ubeyde anlatıyor: “Zübyunoğulları, Sahukta bulunan Amiroğullarına karşı savaş açmıştı.
Zübyanoğullarının başında ise Sinan bin Ebu Harise el-Mürri vardı. Sinan onları teçhiz ederek savaşa hazırladı ve kendilerine bol miktarda erzak, at ve deve verdi. Nihayet Amiroğullarına ait olan birçok deve ve hayvam ele geçirip geri döndüklerinde peşlerinden Amiroğulları onlara yetiştiler ve her iki taraf şiddetli bir şekilde savaştılar. Neticede Amiroğulları hezimete uğradılar; onlardan birçok kimse isabet aldı. Bu arada dağılıp çöle gidenler ise, şiddetli sıcak yüzünden susuzluğa düşüp helak oldular. Zübyanoğulları Amiroğullarından birisine yetişip ona: Dur! Canına dokunmayacağız, silahını bırak derler, o da hemen onların sözünü tutar, silahını bırakırdı. Bu gün Amiroğullarının başına en büyük felaketin geldiği bir gün olmuştu. Sonra Amir bin Tufeyl ile kardeşi Hakem de hezimete uğradılar, fakat zayıf duruma düşen ve esir edilmekten korkan Hakem, boynuna bir ip takarak bir ağaca çıkıp kendisini astı. Aynı şekilde Ganioğullarından birisi de kendisini asmak istedi ve ağaca çıkıp kendisini boşluğa bırakınca pişmanlık duyarak çırpınıp debelenmeğe başladı. Bu sırada orada bulunanlar yetişip kurtardılar ve hem kendisini asmak isteyip, hem de debelenip feryat ettiği için onu ayıplayıp yerdiler. ”
“Urve bin Verd el-Absi, bu hususta şu mealdeki rmsraları söylemiştir:
Biz, elimizde arta kalan mızraklar ve Hat memleketinden getirilen yumuşak, ağızları ince, keskin oluşundan ağızları siyah görünen Hind kılıçlarıyla bir sabah erken Amiroğullarını kendi memleketlerinde bastırdık ve onlara sert bir darbe indirdik. Onların haline şaşıyorum, kendilerini asarak ve boğarak öldürüyorlar; halbuki onların savaş meydanında ölmeleri daha uygundu.”