Ebu Ubeyde anlatıyor: “Başlarında Nasib es-Sülemi bulunan Süleymoğullarına ait bir ordu, Bekir bin Vail Kabilesine baskın yapmak üzere çıkmıştı. Bu ordu yolda giderken Şeybanoğullarından Suley bin Abd-Ganm adında birisiyle karşılaştı. Suley bin Abd-Ganm bu sırada ihramlı idi ve Bahra adındaki atının üzerinde bulunuyordu. Suley: Nereye gidiyorsunuz? diye sordu, onlar: Şeybanoğullarına baskın yapmağa gidiyoruz. diye cevap verdiler. Bunun üzerine Suley: Biraz durun; size doğruyu söylüyorum, sakın Şeybanoğullarına yaklaşmayın. Allaha yemin ederim ki, onlar, kısrak ve atlar hariç üç yüz iğdiş edilmiş atla sizin üzerinize geleceklerdir. dedi, fakat onlar Suley bin Abd-Ganmin bu sözlerine pek kulak asmadılar ve baskın yapma fikrinde ısrar edip direndiler. Bu durum karşısında Suley atını mahmuzlayıp hemen kavminin yanına geldi ve onları uyardı. Bunun üzerine Şeybanoğulları harekete geçip hazırlandılar. Nihayet Şeybanoğulları hazır vaziyette beklemekte iken Süleymoğulları onların üzerine geldiler ve taraflar savaşa tutuştular. Şiddetli bir savaştan sonra Şeybanoğulları muzaffer oldular, Süleymoğulları ise hezimete uğradılar. Bu arada Süleymoğullarından pek çok kişi öldürüldü ve birçok kişi de esir edildi. İçlerinden çok azı kurtulabildi. Süleymoğullarının reisIeri Nasib İmran bin Mürre eş-Şeybani tarafından esir edildi ve boynu vuruldu.”
“Suley bin Abd-Ganm bu gün hakkında şu mealdeki mısraları söylemiştir:
Kendileriyle karşılaştığım zaman Zil oğullarını ve Nasibin ordusunu böyle bir harekete girişmemeleri için uyardım; halbuki zan ve ihtimaller nazar-ı itibara alınıp uyulmalıydı. Ben onlara dedim ki: Harib ve Rakiste bolluk içerisinde otlayıp deve dikeni yiyen develer vardır, bununla birlikte bu yerin altında ölüm de otlamaktadır. Onların bunu kabul edip boyun eğmeleri gerekirdi. Sen ne zaman oraya gelirsen gel, mutlaka suyun başında Haris ve her tarafı saran ordusuyla karşılaşırsın.”