Bize Muhammed b. Ömer b. Vakıd el-Eslemi haber verdi; dedi ki: Bize Muhammed b. Abdullah haber verdi. O da ez-Zühriden rivayet etti. Ve Bize Muhammed b. Salih anlattı. O da asım b. Ömer b. Katadeden rivayet etti. Ayrıca bize Abdurrahman b. Abdülaziz anlattı. O da Abdullah b. Ebu Bekir b. Muhammed b. Amr b. Hazmdan rivayet etti. Ayrıca bize Haşim b. asım el-Eslemi anlattı. O babasından, o da İbn Abbastan rivayet etti. Hadisleri birbirine eklendi; dediler ki: Resulallah , annesi amine bt. Vehb ile birlikteydi. Altı yaşında iken amine, Resulallahın Medinedeki dayıları Beni Adi b. en-Neccarı ziyaret etmek amacıyla onunla birlikte yola çıktı. Yanında ona bakmak için Ümmü Eymen de vardı. İki deveye binmişlerdi. (Medinede) en-Nabiğanın evine misafir oldular. Onunla birlikte bir ay orada kaldılar. Resulallah o zaman meydana gelen bazı işleri hatırlıyordu. Beni Adinin surlarına baktığı zaman onları tanıyor ve “Ben Üneyse adında Ensardan bir kızla bu surların üzerinde oynuyordum. Dayılarımın bazı çocuklarıyla, buraya konan kuşları uçuruyorduk.” dedi. Ayrıca kaldıkları eve baktı ve “Annem burada benimle birlikte misafir oldu. Babam Abdullah b. Abdülmuttalib de bu evde defnedilmiştir. Ben, Adi b. en-Neccarın kuyusunda (havuzunda) güzel yüzüyordum.” dedi. Yahudilerden bir grup tartışarak Resulallaha bakıyorlardı. Ümmü Eymen dedi ki: Onlardan birisinin şöyle dediğini işittim: “O, bu ümmetin peygamberidir ve burası da onun hicret yeridir.” Bütün bunları onların konuşmasından anladım. Sonra annesi onu alıp Mekkeye geri dönmek istedi. Ebva denilen yere vardıklarında amine bt. Vehb vefat etti. Onun kabri oradadır. Ümmü Eymen onunla birlikte, geldikleri iki deveyle Mekkeye döndü. Ümmü Eymen annesinin sağlığında ona bakıyordu; vefat ettikten sonra da bakmaya devam etti. Resulallah , Hudeybiye umresinde Ebvadan geçerken, “Allah, annesinin kabrini ziyaret etmek için Muhammede izin verdi.” dedi. Resulallah kabrin yanına geldi, onu düzeltti ve yanında ağladı. Onun ağladığını gören Müslümanlar da ağlamaya başladılar. Resulallaha soruldu: “Şefkati beni kuşattı, ağladım.” dedi. Bize Ebu Gassan Malik b. İsmail el-Nehdi haber verdi; dedi ki: Bize Şerik b. Abdullah haber verdi. O Simak b. Harbdan, o da el- Kasımdan rivayet etti; dedi ki: Resulallah annesinin kabrini ziyaret etmek için izin istedi, ona izin verildi. Annesine mağfiret dilemek istedi, kabul edilmedi. Bize Ebu amir Kabisa b. Ukbe es-Sevvai haber verdi; dedi ki: Bize Süfyan b. Said es-Sevri haber verdi. O Alkame b. Mersedten, o İbn Büreydeden, o da babasından rivayet etti; dedi ki: Resulallah Mekkeyi fethettiği zaman bir kabrin yerine geldi ve oturdu. İnsanlar da onun etrafında oturdular. Adeta bir konuşmayı dinler gibi dizildiler. Sonra Resulallah ayağa kalktı, ağlıyordu. Ömer onu karşıladı -Ömer Resulallah ile konuşabilen insanların en cesaretlisiydi- ve “Anam babam sana feda olsun ya Resulallah! Seni ağlatan nedir?” dedi. Resulallah , “Bu benim annemin kabridir. Onu ziyaret etmeyi Rabbimden istedim, bana izin verdi. Onun için mağfiret talep etmeyi istedim, bana izin vermedi. Annemi hatırladım, çok duygulandım ve ağladım.” dedi. Resulallahın o gün kadar ağladığı başka zaman görülmedi. [İbn Sad dedi ki:] “Bu (haber) yanlıştır. Çünkü onun kabri Mekkede değil, Ebvadadır.”