Ve İbn Omer (radıyallahü anh) Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)’den olmak üzere: “Göz ağlar ve kalb mahzun olur” demiştir.
1315 Bize Kurayş -ki o İbnu Hayyân’dır-,Sâbit el-Bunânî’den tahdîs etti. Enes ibn Mâlik (radıyallahü anh) şöyle demiştir: Rasûlüllah ile demirci bir san’atkâr olan Ebû Seyf in yanına girdik. Ebû Seyf, (Peygamber’in çocuğu) İbrahim’in süt Bâbası idi. Rasûlüllah, İbrahim’i aldı, onu öptü ve kokladı Bundan sonra bir kerre daha Ebû Seyf in evine gittik. Bu defa İbrâhîm can veriyordu. Rasûlüllah’ın iki gözü yaş dökmeye başladı. Bunun üzerine Abdurrahmân ibn Avf:
— Yâ Rasûlallah! Halk musibet zamanında sabr etmeyebilir; fakat sen de mi? diye taaccüb ifâde etti.
Rasûlüllah:
— “Ey Avf oğlu! Bu halet, bir rahmet ve şefekattir” buyurdu. Sonra bu gözyaşını diğer bir gözyaşı ta’kîb etti. Bu defa da Rasûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem):
— “Şübhesiz göz ağlar, kalp de mahzun olur. Biz ise, Rabb’imizin razı olacağı sözden başka söz söylemeyiz. Yâ İbrahim! Bizler senin ayrılığınla pek mahzun ve kederliyiz” buyurdu.
Bu hadîsi Mûsâ ibn Ismâîl, Süleyman ibnu’l-Mugîre’den; o da Sabit el-Bunânî’den; o da Enes ibn Mâlik’ten; o da Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)’den olmak üzere rivayet etmiştir.
