6730 Zehdem ibn Mudrib şöyle demiştir: Huzâa’dan bir fırka olan şu Cerm boyu ile Tayy kabilesinden olan el-Eş’arîler arasında bir sevgi ve kardeşlik vardı. Biz, (Usmân tarafından Küfe Vâlîsi ta’yîn olunduğu zaman) Ebû Mûsâ el-Eş’arî’nin yanında bulunduk. O sırada ona, içinde tavuk eti bulunan bir yemek ikram olundu. Yanında Teymullah oğulları’ndan kırmızı renkli bir adam vardı. Bu zât, Mevlâ’lardan bir kimse gibi idi. Vâlî onu yemeğe da’vet etti. O zât:
— Ben tavuğu pis birşey yerken gördüm de, ondan tiksindim ve artık onun etinden yememeğe yemîn ettim, dedi.
Ebû Mûsâ ona şöyle dedi:
— Kalk, yaptığın yemîn hakkında ben sana bir hadîs tahdîs edeyim: (Rasûlüllah, Tebûk seferi hazırlığında bulunurken) ben Eş’arîler’den bir cemâat içinde Rasûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)’a geldim de bize binecek ve eşyamızı yükleyecek develer vermesini istiyorduk. Rasûlüllah: “Vallahi ben sizleri develere yükleyemem, benim yanımda sizleri üzerine yükleyecek deve yoktur” dedi. Bir süre geçince Rasûlüllah’a bir mikdâr ganimet devesi getirildi. Bunun üzerine Rasûlüllah bizden sorup: “Eş’arîler cemâati nerede?” dedi. Akabinde bize hörgüçleri beyaz beş tane deve verilmesini emretti. Biz yanından bu develerle gittiğimizde, kendi aramızda: Biz ne yaptık! Rasûlüllah bizleri develere yükleyemeyeceğine, yanında yükleyecek develer bulunmadığına yemîn etmişti. Sonra O bizlere deve verip yükledi Biz Rasûlüllah’a yeminini unutturduk. Vallahi biz ebediyyen felah bulmayız! dedik. Bu düşünce üzerine hemen kendisine döndük ve O’na: Biz Sana, bizlere deve verip yüklemen için gelmiştik de Sen bizleri yüklemeyeceğine ve yanında yükleyecek deve bulunmadığına yemîn etmiştin (şimdi bize develer verdin)? dedik. Rasûlüllah: “Sizlere develer verip yükleyen ben değilim, lâkin sizleri develere Allah yüklemiştir. Vallahi ben birşeye yemin eder de akabinde yemîn ettiğim şeyden başkasını daha hayırlı görürsem, muhakkak o hayırlı olan işi yaparım da yeminimden keffâretle çözülür kurtulurum” buyurdu.
