6422 İbn Şihâb şöyle demiştir: Bana Saîd ibnu’l-Müseyyeb ile Urvetu’bnu’z-Zubeyr, ilim ehlinden birçok adamların içinde haber verdiler ki, Âişe (r.anha) şöyle demiştir; Rasûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) sıhhatte iken birçok defalar: “Hiçbir peygamberin ruhu, cennetteki durağını görmedikçe kabzolunmaz. Sonra muhayyer bırakılır ” buyururdu.
Ölümün alâmeti inince, Peygamber’in başı benim dizimin üstünde bulunduğu sırada, üzerine bir müddet baygınlık geldi. Sonra ayıldı da gözünü evin tavanına doğru dikti. Sonra: “Allâhumme, er-Refîka’l-A’lâ ( = Yâ Allah! En yüksek Refik’i tercih ederim)” diye duâ etti.
Bunun üzerine ben: Artık Rasûlüllah şimdi bizi tercih etmiyor! dedim. Ve bildim ki, bu, O’nun sıhhatte iken bizlere devamlı söylemekte olduğu yukarıki hadîstir.
Âişe: Peygamber’in tekellüm ettiği en son kelime bu “Allâhumme, er-Refîka’l-A’lâ” duası oldu, demiştir.
