5577 Zehdem ibn Mudarrib el-Cermî şöyle demiştir: Biz, Ebû Mûsâ el-Eş’arî’nin yanında bulunuyorduk. Bizimle Cerm’den olan şu kabile arasında kardeşlik akdi olduğu için, onlar tarafından Ebû Musa’ya, içinde tavuk eti bulunan bir yemek getirildi. Topluluk içinde kızıl suratlı bir adam da oturmaktaydı ve bu adam sofrasına yaklaşmamıştı. Ebû Mûsâ ona:
— Yemeğe yaklaş! Ben Rasûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)’ı tavuk etinden yerken gördüm, dedi.
O adam:
— Ben bu hayvanın, iğrendiğim bir şeyi yediğini gördüm de bir daha tavuk eti yememeğe yemîn ettim, dedi.
Ebû Mûsâ, ona:
— Sofraya yanaş! Ben sana haber veriyorum -yahut söylüyorum-: Ben, Eş’arîler’den bir topluluk içinde Peygamber’in yanına geldim. O’nu öfkeli bir hâlde buldum. Kendisi (Tebûk seferi hazırlığı için) sadaka develerinden birtakım develeri taksim ediyordu. Biz de binmek ve yüklemek için kendisinden deve istedik. Rasûlüllah bizleri “develere yüklemeyeceğine” yemîn etti. “Yanımda sizleri üzerine yükleyebileceğim deve yoktur” buyurdu. Sonra Rasûlüllah’a deve ganimetleri getirildi. Bunun üzerine: “Eş’arîler nerede, Eş’arîler nerede?” dedi.
Ebû Mûsâ dedi ki: Akabinde Rasûlüllah bizlere yüksek hörgüçlü ve beyazlı beş tane deve verdi. Biz develeri alınca biraz eğlendik. Ben arkadaşlarıma:
— Rasûlüllah yaptığı yemini unuttu. Vallahi bizler Rasûlüllah’ı yemininden gaflette bırakıp, unutturduk; biz bundan sonra felah bulmayız! dedim.
Ve hemen Peygamber’in yanına döndük ve:
— Yâ Rasûlallah! Biz Sen’den bizleri develere yüklemeni (yani bize deve vermeni) istemiştik. Sen de bizi deveye yüklemeyeceğine yemîn etmiştin. Biz Sen’in bu yeminini unuttun zannettik! dedik.
Rasûlüllah:
— “Şübhesiz sizleri develere yükleyen ancak Allah’tır. Vallahi ben eğer Allah isterse, birşeye yemîn eder de yemin ettiğim şeyden başkasını daha hayırlı görürsem, muhakkak o daha hayırlı olan işi yaparım ve yeminimi keffâretle çözerim” buyurdu .
