Ve Omer ibnu’l-Hattâb: Denizin avı, oradan avlanandır; taamı da denizin dışarıya attığıdır, demiştir. Ebû Bekr es-Sıddîk da:
Denizin içinde ölüp de suyun üstüne yükselen halâldır, demiştir. ibn Abbâs: Denizin taamı ölüsüdür, ancak bundan pis sayıp tiksindiğin taam değildir, yılan balığı ise onu Yahudiler yemez; onu biz yeriz, demiştir.
Peygamber’in sahibi olan Şurayh (radıyallahü anh):
Denizde yaşayan her hayvan zebh edilmiştir (yani halâldir), demiştir.
Ata ibn Ebî Rebâh:
Deniz kuşuna gelince, ben onu avlayanın kesmesini düşünürüm, demiştir.
İbn Cureyc dedi ki: Ben Atâ ibn Ebî Rebâh’a:
Nehirlerde ve seyl birikintilerinde avlanan da deniz avı mıdır? diye sordum. O: Evet, dedi, sonra şu âyeti okudu:
“İki deniz bir olmaz, Şu çok tatlıdır, susuzluğu keser, içimi boğazdan kolay geçer; şu çok tuzludur, acıdır (boğazı yakar). Bununla beraber siz herbirinden taptaze bir et yersiniz…” (Fâtır: 12).
el-Hasen aleyhi’s-selâm su köpeklerinin derilerinden yapılmış bir semer üzerine binmiştir. eş-Şa’bî: Eğer aile halkım kurbağaları yemek isteselerdi, hiç tereddüd etmeden yedirirdim, demiştir, el-Hasen el-Basrî kamlumbağa yemekte bir be’s görmemiştir.
İbn Abbâs:
Deniz avını ister Hristiyan, ister Yahûdî, ister Mecûsî de avlasa, ondan ye! demiştir.
Ebu’d-Derdâ “el-Murrî” denilen katık hakkında: Güneş şarâbı keser (yani caiz ve halâl kılar, çünkü şarâb sirke olur), balıklar da güneşte kuruyup değişir, halâl olur, demiştir (Yani “Murrî”, şarâbın içine tuz ve balık katılıp güneşe konulmaktır ki, bu suretle şarâbın tadı değişir, balık da şarâbdaki acılık ve şiddete gâlib olur) .
5551 ibn Cureyc şöyle demiştir: Bana Amr ibn Dînâr haber verdi ki, kendisi Câbir (radıyallahü anh)’den şöyle derken işitmiştir: Biz Ceyşu’l-Habet gazvesine çıktık, Ebû Ubeyde kumandan yapıldı. Biz şiddetli bir açlığa düştük. Bu sırada deniz bize benzeri görülmeyen büyük bir ölü balık attı. Buna ”Anber” deniliyordu, işte biz bu balıktan yarım ay yedik. Ebû Ubeyde bunun kaburga kemiklerinden birini alıp dikti de bir süvârî bunun altından geçip gitti .
