Muaviye artık mavolmak derecesine gelmişti. Ama Amrı Asın keskin zeka ve hilesi, bu sefer de imdadına yetişmiş ve şu çareyi bulmuştu: Muaviyenin kaçan askeri, mızraklarının uçlarına Kuranın yapraklarını takarak: Sizle bizim aramızda Allahın kitabı hakem olsun… diye feryada başlamışlardı.
Amr Asın bu hilesi de etkisini göstermişti. İmam Ali, ordusundaki birtakım mütaassıplar: Bu adamlar, Kuranı araya koyuyor ve Kuranla hükmedilmesini istiyor… Artık kan dökmek doğru değildir… Bunları dinleyelim… Yolunda muhalefete koyulmuşlardı.
İmam Ali, her ne kadar : Ne Amr As, ne de Muaviye şimdiye kadar Kuranla hareket etmişlerdir. Onların bu yaptıkları sırf bir hiledir. Yenildiklerini görünce, bu hileye koşmuşlardır…. demişse de, bu sözlerin bir etkisi görülmemiştir. (Şimdi “Kuranı dinleyelim” diyerek imam Aliyi mütarekeye sokmuşlar. Sonra da: “Niçin sonuna kadar savaşmadın?” diyerek imam Aliye Nehrivanda isyan etmişlerdi. Bunların başında Misab ibni Fedek ve Zeyd ibni Hasin gibi kimseler vardı.)
İmam Ali, ister istemez, sağ kanat komutanı Malik eştere, geri dönmesi için haber göndermişti. Malik Eşter ise, düşmanın sol sol kanadını parçalamış; bütün kuvvetleriyle Muaviyenin çadırına saldırmıştı. Bu nedenle, geri dönmediğini ve biraz sonra düşmanın büsbütün perişan olacağı haberini göndermişti. Fesatçılar ise, orduyu isyana kışkırtıyorlardı.
İmam Ali, ikinci bir haberle Malik Eşteri, geriye çağırmış ve iki taraf hakem usulünü kabul etmişlerdi. Bundan sonra, Muaviye ordusunun Şama, imam Ali ordusunun da Kufeye dönmesi ve hakem seçiminden sonra da hakemlerin, birleşerek karar vermeleri uygun görülmüştü.