Pir Zülfikarın eline alıp şu gülbengi okuya: «La feta illa Ali, la seyfa illa Zülfikar. Nasrun min-Allah-i ve fethün karib ve beşşiril müminin ya Muhammed ya Ali. Üstadı nefes, tarikatı iman, erkanı meşayih erkansıza ne meşayih. Göz görenin yol varanın. Yolca giden yorulmadı. Gerçekler gidiğinden ayrılmadı. Güzel Şahım eyvallah. Destur Şahı Merdan-ı Zülfikar, ya Şah-ı velayet» deyip tarik çala.
Orda gülbenk edip, alıra, Zülfikar altından geçen bir mümin ve müslim evvel pir ayağına niyaz edip sonra Zülfikara niyaz ede. Zira, Adem Zülfikardan eşreftir. Sonra tarik altından geçen mümin, müslim. Cemin sağından girip sol yanlarının üzerine düşüp birbirinin ellerine niyaz edip tecelle, temenna, tevella,teberra ile cemin sol yanına çıkalar. Nazara duralar, mürşit: «temenaları kabul muradları hasıl ola. Allah diyelim. Hak penahında saklasın, Hü diyelim Hü» diye. Ondan sonra, bir fasılmürşidin menakıbı, üstadın nefesi okunup ehli cemin müşkilleri hal ola. Bir fasılda, Saz , saşıkların divanı okunup mürşidin, muhabbetin, müsahibin ve sair halkın muradları hasıl ola. Musahip, cesettir. Mürebbi candır. Meşreb, ikrardır. Muhabbet imandır. Mürşit, dindir. Yani bir sufinin müsahibi olmazsa, cesedi olmaz. Mürebbisi olmazsa canı olmaz. Meşrebbi olmazsa ikrarı olmaz. Muhabbeti olmazsa imanı olmaz. Mürşidi olmazsa dini olmaz. Ve rehber nazarına varmazsa islamı olmaz.