Aleviler, yazılı kaynak bırakmamaya özen göstermiştir. Bunun sebebi de bu kaynakların “suç nedeni” sayılmasıdır.
Osmanlı saltanatı döneminde, Alevi yani Ehli Beyt taraftarı oldukları tespit edilen insanlar; Gizli veya açık olarak katledildiği için, bu barbarlığa karşın Alevi olduklarını belli eden delilleri bırakmamaya veya bir yerlere saklamaya özen göstermişlerdir. Zamanla saklanılan yerler unutularak, yazılı kaynaklar yok olduğu gibi aynı zamanda yakalandıkları zaman büyük para cezalarına çarptırılıyorlardı.
Dolayısıyla Aleviler buna karşın, daha çok sözlü geleneğe önem verilerek güçlendirilmiştir. Sözlü gelenekte Aleviliği en iyi anlatan yer, cem erkanları olmuştur. Cem erkanları yasaklandığı için, cem erkanı yapılırken belirli yerlerde gözcüler bulunurdu.
Alevilerin sanatsal ibadet biçimi olan cem erkanında, Alevilik; Tıpkı Buyruklarda anlatıldığı gibi Muhammet Ali yolu, Ehli Beyt bendesine anlatılmıştır.
Hal böyle olunca Aleviler bu barbarlık karşısında, kendi içinde kendi ahlak sistemini, yargı sistemin, vs. oluşturmuşlardır ve böylece devlet kapılarında yargılanmalarını önlemişlerdir. Kendi etik sorunlarını, kişisel sorunlarını, toplumsal sorunlarını Cem erkanında, Pir huzurunda çözmüşlerdir. Dini hizmetlerini ise, dini önderleri olan Mürşid, Pir ve Rehber tarafından karşılanmıştır.
Hz.Muhammed ile Onun Ehli Beytini oluşturan Şahı Merdan Ali ve evlatları On İki Imamlar bu inancın temelidir.