Dindar ve dinci; Bu iki kavram, insanlık tarihi boyunca insanlığın tüm değerlerine musallat olmuş bir kötülük sıfatı iken ötekisi ise Hakkın iyi sıfatının aynası olmuş bir bolluk, saadet ve mutluluğudur.
Dindar, dini Canab-ı Hakka has kılarak; Aracı tanrılar edinmeksizin iman eden,
Dinci ise; Dini, Canab-ı Hakkın elinden alarak kişilere entegre eden zahmet abidesidir. Yani biri rahmet iken, ötekisi zahmettir.
Dindar, toplumsal değerleri kucaklayarak; Benliği yani bireyselliği red ederek, dinin en büyük düşmanı olan akıl ve ruh ikililiğini-karamsallığı reddederek, aydınlanmacılığı önplana çıkarır.
Dinci ise Din sömürüsü, din kirliliği yani „sen karışma hocalar, imamlar bilir edebiyatı eşliğinde menfaatçılık ve hayalcılık pazarlamacılığı yapar.
Dolayısıyla dindar şekillerden uzak kalarak, şeytanın düştüğü şekil yani kötülüklerin bataklığından çıkma gayreti güderken dinci; „Özü“ reddederek, şekillere tapınma hayal ortamını yaratır ve aynı zamanda dayatıcıdır.
Dindarın anlattığı, Peygamber nurlu ve onurludur, dincinin dayattığı Peygamber ise, kendi arzularına bağlıdır.
Dindar, zahir ve batın dialektiği ilmine ermiştir. O, güzelliklerden huşu duymasını bilendir. Dindarın öncelikleri, çıkar ve menfaat değil, insanlığın/insanların selametidir. Bu nedenle, dindarın, mal varlığına/zenginliğine rastlamak mümkün değildir.
Dinci ise, çıkar ve menfaata dayalıdır. Mal biriktirir, servet yapar ve işi talan, ziyan etmektir. Bunların tümünü meşru kılmak için, Peygambere yalan söyletirve uydurma hadis ithal eder yani Allah ile aldatma gayretindedir.
Dindarın Rabbi, Alemlerin Rabbi olan Allahtır. Dincinin Rabbi ise maldır, mülktür ve para puldur.
Günümüzde gelinen durum; Dincilik adına, putperestlik islam aleminin ve Dünya barışının önündeki en büyük engeldir. Iste putperestlik sisteminin ekseninde filizlenen din sömürü dalgasını, dindarlık maskesi giymek suretiyle hayata geçirenlerin mesleğine verilen addır bu. Bu, Emevi sürecinde hortlanmış olan kabilecilik/aşiretcilik ve putçuluğun, islam ekseninde var olan bir bez ötüsü ile örtülmesidir.
Bu din tücarlığı Emevi döneminde, Muaviye tarafından en usta şekilde yapılmıştır. Muaviye, Muhammed Mustafa tarafından lanetlemiş bir mahlukattır.
Muaviye, Allahın kullarını „köle“ ve islam ümmetinin mallarını ise saltanat elde etmek için, Allahın ilahi adaletini kullanarak din sömürücülüğü yapmıştır. Açık örneği ise, Hendek savaşında Şahı Merdan Aliye karşı savaşırkenyenilgisini his ettiği anda; Kuran-nın sayfalarını, mızrakların başına geçirerek dini kendi menfaatı uğruna kullanmıştır yani insanları Allah ile aldatmıştır. Günümüzdeki „siyasal islamcılar“ Muaviyenin politikasını izlemekteler. Dindarlık maskesi altında „Din sömürücülüğü, Allah ile aldatmak“ politikası yatmaktadırlar.
Dinci ki din satar, duygu sömürür,
Hatipce konuşur, bence böğürür,
O söylemler ancak hizip doğurur,
Allah, o dinciden saklasın bizi.
Dindar, ibadetin gizliden yapar,
Mevlaya gönülden huşuyla tapar,
Harama, yalana gözünü kapar,
Allahım o kuldan yoklasın bizi.
Cemil Yıldız
Özetlersek Dindar, dini yaşayan ve dinci ise, dini sömürendir yani biri rahmet ise, diğeri zahmettir.
Dindar; Gösterişten uzak çevresine manevi muhabbetiyle güzelikler, mutluluklar saçan güvenir ve itibarlı kimsedir.
Dinci ise; Maneviyattan uzak çıkar ve menfaata dayalı riyakar, münafık ve ikilik yaratan bir din tücarıdır.