Südeyf Seffahın huzuruna girdi, yanında Süleyman bin Hışam bin Abdülmelik vardı. Seffah Ona iyi davrandı ve Südeyf şu şiiri okudu:
Gördüğün adamlara aldanma, çünkü kaburgaların altında deprenen bir hastalık vardır.
Kılıcı koy, kırbacı kaldır ki, hiç bir Emevi kalmasın.
Süleyman bunu duyunca: “Beni öldürdün ey ihtiyar!” dedi. Seffah içeri girdi, Süleymanı yakalatıp öldürttü.
Haşimoğullarının azatlısı Şibl bin Abdullah, Abdullah bin Alinin yanına girdi. Abdullah Ümeyyeoğullarından doksan kişiyle yemek yiyordu. Şibl yanına geldi ve şöyle dedi:
Devlet Abbasoğullarının üstün nitelikli kişileri sayesinde sağlam temellere oturdu.
Haşimoğullarının intikamını almak istediler de bir zaman geçtikten ve ümitsizlikten sonra onların derdine çare oldular.
Abdişemsin hatalarını elbette affetme, onların bitkilerini ve boylu hurmalarını kes. Onların döşeklerde ve yastıklarda size bu yakınlıkları and olsun ki, hem beni, hem de başkasını hiddetlendiriyor.
Onları Allahın indirdiği yere, horluk ve helak yurduna indirin.
Hüseyin ve Zeydin iri develerin etrafinda öldürülmüş olarak dÜştükleri yeri hatırlayın, Harranda öldürülmüş olanı da… Ki bu gurbetle ünsiyet arasında durmaktadır.
Şiir biter bitmez Abdullah emretti, yemekte bulunanların hepsine öldürülünceye kadar kazıklarla vurdular. Üzerlerine meşin döşemeler serildi ve bir kısmının iniltisini işiterek üstlerinde yemek yedi. Nihayet hepsi bu şekilde öldüler.
Abdullah bin Ali Şamdaki Ümeyyeoğullarının kabirlerinin kazılıp açılmasını emretti. Muaviye bin Ebu Süfyanın kabri açıldı, burada toz gibi dağılan iplikler buldular. Yezid bin Muaviye bin Ebu Süfyanın kabri kazıldı, burada da kül gibi savrulan kırıntılar buldular. Abdülmelik bin Mervanın kabri açıldığında yalnızca kafa tası bulundu. Açılan kabirlerde ancak parça parça uzuvlar buluyorlardı. Yalnız Hişam bin Abdülmelikin cesedini, burnunun ucu hariç, çürümemiş ve sağlam buldular. Onun cesedine kamçılarla vurdurdu ve astırdı, sonra da yaktırıp külünü rüzgarda savurdu.
Halife evlatlarından ve başkalarından Ümeyyeoğullarını arattırdı. Abbasilerin ellerinden süt çocuğundan veya Endülüse kaçanlardan başkası kurtulamadı. Onları da Benhür Ebu Kutrus öldürdü. Öldürülenler arasında Muhammed bin Abdülmelik bin Mervan, Gamr bin Yezid bin Abdülmelik, Abdülvahid bin Süleyman bin Abdülmelik, Said bin Abdülmelik de vardı. Bir rivayete göre, Said bin Abdülmelik daha önce öldü. Ebu Ubeyde bin Velid bin Abdülmelik de öldürülenler arasındaydı. Yine denildiğine göre, azledilmiş halife ibrahim bin Yezid de bu öldürülenlerden birisiydi. Abdullah bin Ali Ümeyyeoğullarına ait ne varsa hepsini aldı. Bu işlerini bitirince şöyle bir şiir söyledi:
Ey Ümeyyeoğulları! Topunuzu mahvettim; Önce geçmiş olnUlkla, benim için neflsleriniz nasıl temiz olur?
Ateş hepinizi toplayacak; şerrinizin karşılığını ateşin aleviyle gördÜnüz. Allah sizin suçlarınızı affetmesin; düşmanlanna karşı şiddetle hücum eden ormanların aslanlarına çattınız.
Eğer kızgınlığım sizden bir şeyin kaybolup gitmesi içinse,
muhakkak ben de sizden Rabbimin razı olacağı şeylerle musibete uğramıştım.
Denildiğine göre, bu şiiri Südeyf Seffah için söylemiştir ve bu hadisede Seffahın yanında bulunuyordu. Ümeyyeoğullarını öldüren de Seffahtır.
….
Süleyman bin Ali bin Abdullah bin Abbas da Basrada Umeyyeoğullarından üzerlerinde yaldızlı, süslü ve kıymetli elbiseler bulunan kimseleri öldürdü ve emretti, bunların cesetleri ayaklarından sürüklendi, yollara atıldı ve bunları köpekler yedi.
Ümeyyeoğuları bu durumu görünce iyice korkuya kapıldılar; toplulukları dağıldı, gizlenmeğe gücü yetenler saklandı.
Arar bin Muaviye bin Amr bin Süfyan bin Utbe bin Ebu Süfyan da gizlenenlerden biriydi. Şöyle anlatır: “Ben nereye gitsem tammyordum. Yeryüzü artık bana dar geliyordu.
Süleyman bin Aliye geldim; beni tanımıyordu, şöyle dedim: Sığınacak bir yer bulamadım, faziletin beni sana getirdi. Eğer beni öldürürsen rahata kavuşurum, sağ bırakırsan emin olurum. Bana: Sen kimsin? diye sordu. Kendimi tanıttım, bunun üzerine: ihtiyacın nedir? dedi. Kadınlarımız -ki insanlar içinde onlara iyilik yapmağa en layık olanı ve kendilerine en yakın bulunanı sensin- akıbetimizden korktukları için saklandılar. Kim korkarsa ondan endişe duyulur. diye karşılık verdim. Süleyman bin Ali çok ağladı, sonra şöyle dedi. Allah seni öldürülmekten kurtarsın, malını çoğaltsın ve kadınlarını korusun. Sonra Seffaha şöyle yazdı: Ey Emirül-Müminin! Ümeyyeoğullarından bize eman dileyen bir elçi geldi. Biz onları akraba oldukları için değil de, isyan ettikleri için öldürdük. Abdimenaf bizi ve onları birleştiriyor. Akrabalık iyilik görür, öldürülmez; kaldırılır, düşürülmez. Eğer Emirül-Müminin onları bana bağışlamayı münasip görürse bunu yapsın, eğer yaparsa beldelere dağıtılacak bir mektup yazsın. Bize vermiş olduğu nimetler, iyilik ve yardımlarından ötürü Allaha şükrederiz.” Emirül-Müminin Onun istediğini kabul etti. işte bu Ümeyyeoğullarına verilen ilk emandır.