Bize Muhammed b. Ömer haber verdi; dedi ki: Bana Yunus b. Muhammed b. Füdale ez-Zaferi anlattı. O babasından rivayet etti; dedi ki: Bana Kesir b. Zeyd alattı. O da Muttalib b. Abdullah b. Hantabdan nakletti; dediler ki: Resulallah kavminin kendisinden yüz çevirdiğini gördü; bir gün tek başına oturup, “Keşke onları benden uzaklaştıracak bir şey bana nazil olmasa.” dedi. Bunun üzerine Resulallah kavmine yaklaştı, onlar da ona yaklaştılar. Bir gün Kabenin etrafındaki topluluklardan birinde oturdu ve onlara “Ven-necmi iza heva” suresini okumaya başladı. Ta ki “Gördünüz mü o Lat ve Uzzayı ve üçüncüleri olan ötekini, Menatı?” ayetine geldiğinde Şeytan, “Tilkel-garanikul-ula ve inne şefaatehünne le-turteca/Bunlar yüce turnalardır; elbette onların şefaatleri umulur.” sözlerini Peygamberin lisanına attı. Resulallah onları söyledi. Sonra devam etti; sureyi bitirdi ve secde etti. Kureyşliler de onunla birlikte secde ettiler. el-Velid b. el-Muğire yaşlı bir adam olup secde edemediği için alnına toprak kaldırıp ona secde etti. Ebu Uhayha Said b. el-asın da, yaşlı olduğu için alnına toprak kaldırıp ona secde ettiği söylenir. Bazı insanlara göre toprağı alnına kaldıran sadece el-Velid b. el-Muğiredir, bazılarına göre her ikisi de yapmıştır. Kureyş, Resulallahın telaffuz ettiği sözlerden memnun oldu ve “Biz, Allahın dirilttiğini, öldürdüğünü, yaratıp rızıklandırdığını biliyorduk; ancak bu tanrılarımız onun yanında bize şefaatçi olur. Eğer sen tanrılarımıza bir pay vereceksen biz de seninle beraberiz.” dediler. Onların bu sözleri Resulallaha çok ağır geldi ve evinde oturmaya başladı. Akşam olunca Cebrail ona geldi. Resulallah Necm suresini ona arz etti. Cibril, “Sana o iki kelimeyi getirdim mi?” dedi. Resulallah , “Allahın söylemediğini söyledim.” dedi. Bunun üzerine Allah kendisine, “Müşrikler sana vahyettiğimizden başka bir şeyi yalan yere bize isnad etmen için seni, neredeyse sana vahyettiğimizden saptıracaklar ve ancak o takdirde seni candan dost kabul edeceklerdi… Sonra kendin için bir yardımcı da bulamazsın.” ayetlerini vahyetti. Bize Muhammed b. Ömer haber verdi; dedi ki: Bana Muhammed b. Abdullah anlattı. O ez-Zühriden, o da Ebu Bekir b. Abdurrahman b. el-Haris b. Hişamdan rivayet etti; dedi ki: Bu secde olayı insanlar arasında yayıldı. Hatta haber Habeşistana ulaştı. Haber Resulallahın Ashabına, “Mekke halkı secde edip Müslüman oldular. Hatta el-Velid b. el-Muğire ve Ebu Uhayha bile Resulallahın arkasında secde ettiler.” şeklinde ulaştı. Müslümanlar, “Eğer bunlar Müslüman olmuşlarsa Mekkede Müslüman olmayan kim kaldı? Akrabalarımız bizim için daha sevimlidir.” dediler ve geri dönmek için yola çıktılar. Nihayet Mekkeye bir saat kala Kinane kabilesinden bir kafileye rastladılar. Onlara Kureyş kabilesini ve durumlarını sordular. Kafile, “Muhammed onların tanrılarını hayırla yadetti, halk ona tabi oldu. Sonra fikrinden caydı ve tanrılarını reddetmeye geri döndü; onlar da ona kötülük yapmaya geri döndüler. Onlar bu durumda iken oradan ayrıldık.” dedi. Bunun üzerine Müslümanlar tekrar Habeşistana geri dönmeyi düşündüler; daha sonra, “Biz, Mekkeye geldik zaten. Mekkeye gireriz ve Kureyşin içinde bulunduğu duruma bakarız. İsteyen akrabalarıyla görüşür sonra döner.” dediler. Bize Muhammed b. Ömer haber verdi; dedi ki: Bana Muhammed b. Abdullah anlattı. O ez-Zühriden, o da Ebu Bekir b. Abdurrahmandan rivayet etti; dedi ki: Habeşistandan dönenler Mekkeye girdiler, ancak hiçbiri Mekkede kalmadı. Sadece İbn Mesud Mekkede biraz durdu sonra Habeşistana geri döndü. [Muhammed b. Ömer dedi ki:] Onlar bisetin 5. yılı Receb ayında çıktılar. Şaban ve Ramazan aylarında orada kaldılar. Secde olayı Ramazanda gerçekleştiği için bisetin 5. yılı Şevval ayında (Mekkeye) geldiler.