Sevgili Peygamberimiz , insanların en bahtiyarlarından olan Eshabına, bir benzeri daha bulunmayan sohbetler ederek, onların kalblerini nurlandırırdı. Gelen ayet-i kerimeleri izah eder, anlatılmayan, anlaşılmayan hiç bir şey bırakmazdı. Bu arada müşriklerin de imana gelmesi için, toplandıkları yerlere gider, bıkmadan ve yılmadan imana davet ederdi. Bu duruma, Ebu Cehl ile Velid bin Mugire çok kızar; “Bu gidişle Muhammed, herkesi kendi dinine çevirecek, putlarımıza tapan kimse bırakmayacak” derlerdi. Bir gün, bu işi bitirmenin tek çaresi, alemlerin efendisi olan sevgili Peygamberimizi öldürmek olduğunda karar kıldılar. Ebu Cehl, Velid bin Mugireyi ve Mahzum oğullarından bir kaç delikanlıyı yanına alarak Beytullaha geldi. O anda sevgili Peygamberimiz namaz kılıyordu. Ebu Cehl, eline aldığı bir taş ile hemen ileri atıldı. Habib-i ekrem ve Nebiyy-i muhterem efendimize, taşı vurmak üzere elini kaldırdığı an, elleri havada hareketsiz kaldı. Hiç bir şey yapamadı ve şaşkına döndü. O hali ile geldiği yere gitti. Müşriklerin yanına varınca, eli eski haline döndü ve taş yere düştü. Aynı taşı Mahzum oğullarından biri kapıp; “Göreceksiniz! Onu ben öldüreceğim!..” diyerek, Peygamber efendimize doğru yürüdü. Yaklaşınca, bir anda gözü kör olup, etrafı göremez oldu. Bunun üzerine, Mahzum oğulları hep birlikte sevgili Peygamberimize doğru ilerlediler. Peygamber efendimize iyice yaklaştıkları an, onu göremez oldular. Fakat mübarek sesini işitiyorlardı. Sesin geldiği yere yürüdüklerinde, ses arkalarından, arkaya döndüklerinde ise, önceki yerden gelmeye başladı. Aynı hale bir kaç defa şahid oldular. Sonunda şaşkına dönüp, Resulallah efendimize hiç bir şey yapamadan orayı terkettiler. Bunun üzerine, Allahayet-i kerime gönderip, mealen; “Onların önlerine sed çektik. Gözlerini perdeledik. Artık görmezler” buyurdu. (Yasin suresi: 9)