Resulallah efendimizin peygamberliğinin beşinci yılında, müşriklerin işkencelerine rağmen, müslümanların sayısı artmaya devam ediyordu. Fakat müşrikler de işkencelerini arttırıyor, ellerinden geleni yapıyorlardı. Peygamber efendimiz, Eshabının dayanılmaz işkencelere uğramasına, ayaklarından iplerle develere bağlanıp, aksi istikametlere doğru çekilerek parçalatılmasına çok üzülüyordu. Bu işkenceler, her geçen gün daha da şiddetleniyor, merhamet dolu kalbi, bunlara tahammül edemiyordu. Bir gün Eshabını topladı ve; “Ey Eshabım! Şimdi yeryüzüne dağılınız. Allah, yakında sizi yine bir araya toplar” buyurdu. Onlar da; “Ya Resulallah! Nereye gidelim?” diye sual ettiler. Peygamberimiz, mübarek eliyle işaret ederek, Habeş ülkesini gösterdiler ve; “İşte oraya! Habeş toprağına gidiniz! Çünkü orada, yanındakilerin hiçbirine zulmedilmeyen bir hükümdar vardır. Hem orası bir doğruluk ülkesidir. Allah, içinde bulunduğunuz sıkıntılardan bir çıkış ve kurtuluş yolu açıncaya kadar, siz, orada bulununuz” buyurdu. Server-i alem Muhammed Mustafa efendimiz, böylece Eshabının işkencelerden kurtulmasına ve Mekkeli müşriklere karşı mücadelesini tek başına sürdürmeye karar vermişti. Doğduğu vakit; “Ümmetim! Ümmetim!” diyen sevgili Peygamberimiz, şimdi de, Eshabının kurtuluşu için, kendisini feda ediyordu. Onun bu müsadesi üzerine, Eshab-ı kiramdan bir kısmı, vatanlarından ayrılarak hicret ediyorlardı!.. Fakat sevgili peygamberimizden ayrıldıkları için, üzüntüleri de pek fazla idi.
Bu ilk hicrete; Osman ve hanımı Rukayye binti Resulallah, Ebu Huzeyfe ile hanımı Sehle binti Süheyl, Zübeyr bin Avvam, Musab bin Umeyr, Abdurrahman bin Avf, Ebu Seleme bin Abdülesed ile hanımı, Ümmü Seleme, Hatib bin Amr, amir bir Rebia ve hanımı Leyla binti Ebi Hasme, Osman bin Mazun, Ebu Sebre bin Ebi Rühm ile hanımı Ümmü Gülsüm binti Süheyl, Süheyl bin Beyda, Abdullah bin Mesud “üm” katıldılar.
Peygamber efendimiz, Osman için; “Şüphesiz ki, Osman, Lut peygamberden sonra zevcesiyle birlikte hicret eden ilk kimsedir” buyurdu. Eshab-ı kiramın bir kısmı binekli, bir kısmı yaya olarak, gizlice Mekkeden ayrıldılar. Tüccarlara ücretini vererek, gemilerle Kızıldenizden Habeşistan sahiline ulaştılar. Müşrikler bunu haber alıp, peşlerine düştüler, gayretleri boşa gitti ve meyus bir şekilde geri döndüler.
Habeş hükümdarı Necaşi, müslümanlara iyi davrandı. Ülkesine yerleştirdi. Eshab-ı kiram, Habeşistan için; “Biz burada iyi bir komşuluk ve himaye gördük. Dinimize dokunulmadı, incitilmedik. Hoşlanmadığımız bir söz de duymadık. Huzur içinde, Allaha ibadet ettik” dediler. Müşrikler, hicret eden Eshab-ı kiramın, Habeşistana sığınmalarından endişelenip, telaşa kapıldılar.