Dedesinin vefatından sonra, Kainatın efendisi , sekiz yaşından itibaren amcası Ebu Talibin yanında kalmaya başladı ve onun himayesinde büyüdü. O zaman Ebu Talib de, babası Abdülmuttalib gibi, Mekkede Kureyşin ileri gelenlerinden, sevilen, saygı gösterilen ve sözü dinlenilen bir zat idi. O da. Peygamber efendimize büyük bir sevgi ve şefkat gösterdi. Onu kendi çocuklarından çok sever, yanına almadan uyumaz, bir yere gitmez ve “Sen çok hayırlısın, çok mübareksin!” derdi. O, elini uzatmadan yemeğe başlamaz, önce Onun başlamasını isterdi. Bazen da Ona ayrı sofra kurdururdu. Sabahları uyandığında yüzünün ay gibi parladığını, saçlarının tarandığını görürlerdi. Ebu Talibin fazla malı yoktu, ailesi de kalabalıktı. Resulallah efendimizi himayesine aldıktan sonra bolluğa ve berekete kavuştu. Mekkede vuku bulan kuraklık sebebiyle halk sıkıntıya düştüklerinde, Ebu Talib Onu Kabenin yanına götürüp, dua etti. Onun bereketiyle bol yağmur yağdı. Kuraklıktan ve kıtlıktan kurtuldular.