Sevgili Peygamberimiz, altı yaşına kadar da annesinin yanında büyüdü. Altı yaşında iken, annesi Ümmü Eymen adındaki cariye ile birlikte, akrabalarını ve babası Abdullahın mezarını ziyaret etmek için Medineye gittiler. Burada, bir ay kaldılar. Peygamber efendimiz Medinede Neccaroğullarına ait havuzda yüzmeyi öğrendi. Bu sırada bir yahudi bilgini Ondaki nübüvvet alametlerini gördü. Yanına yaklaşıp ismini sordu. “Ahmed” deyince, o bilgin; “Bu çocuk, ahır zaman, peygamberi olacaktır!” diye bağırdı. Ayrıca oradaki yahudi alimlerinden bazıları da, Ondaki peygamberlik alametini görmüşler, peygamber olacağını aralarında konuşup anlatmışlardı. Onların bu sözlerini duyan Ümmü Eymen, durumu amine validemize haber verince, mübarek anneleri bir zarar gelmesinden çekinerek, Onu alıp Mekkeye dönmek üzere yola çıktı. Ebva denilen yere geldiklerinde, amine validemiz hastalandı. Hastalığı artıp sık sık kendinden geçiyordu. Başında duran sevgili oğlu Muhammed a bakarak; “Ey çekilen dehşetli ölüm okundan, Allahın lütfu ve yardımı ile yüz deve karşılığında kurtulan zatın oğlu! Allah seni, mübarek eylesin. Eğer rüyada gördüklerim doğru çıkarsa, sen celal ve bol ikram sahibi olan Allah tarafından, ademoğullarına helal ve haramı bildirmek üzere gönderileceksin. Cenab-ı Hak seni, milletlerle birlikte sürüp gelen putlardan ve putperestlikten muhafaza edip koruyacaktır” dedi ve şu beyitleri söyledi:
Eskir yeni olan, ölür yaşayan,
Tükenir çok olan, var mı genç kalan.
Ben de öleceğim, tek farkım şudur:
Seni ben doğurdum, şerefim budur.
Geride bıraktım hayırlı evlat,
Gözümü kapadım, içim pek rahat.
Benim namım kalır daim dillerde,
Senin sevgin yaşar hep gönüllerde.
Sonra vefat etti. Orada defnedildi. amine validemiz vefat ettiğinde yirmi yaşında idi. Ümmü Eymen, alemlerin efendisini yanına alıp, birkaç gün süren yolculuktan sonra Mekkeye getirip dedesi Abdülmuttalibin yanına bıraktı.