2391 Ebû Hureyre (radıyallahü anh) şöyle demiştir: İnsanlar: Ebû Hureyre çok hadîs rivayet ediyor, derler. Ben kasden ihtiyarımla yalan söylersem, Allah bunu benden sorar. Yine insanlar: Muhacirler ve Ensâr için Ebû Hureyre’nin hadîsleri kadar hadîs söylemek müyesser olmuyor, derler. Fakat Muhacir kardeşlerimi çarşılardaki alışverişleri meşgul ederdi. Ensâr kardeşlerimi de mallarındaki ekim, dikim işleri meşgul ederdi. Ben ise (Suffe ehlinden) miskin bir kişi idim. Karnım tokluğuna Rasûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem)’ın meclisine devam eder, O’ndan ayrılmazdım. Ensâr ve Muhâcirler’in huzurda bulunamadıkları zaman ben hâzır bulunur, onlar Peygamber’in tebliğlerini unuttukları zamanlarda ben ezberler idim.
Bir gün Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem): “Sizden biriniz elbisesini ben şu hitabemi bitirinceye kadar yayar da sonra elbisesini toparlayıp göğsüne basarsa, muhakkak ki o benden işittiği makaalemden hiçbir şeyi ebeden unutmaz” buyurmuştu. Ben de yünden bürdemin bir parçasını Peygamber hitabesini söyleyip bitirinceye kadar yarısını yere serdim. Üzerimde başka elbisem de yoktu. Sonra o elbiseyi toplayıp bağrıma bastım. Peygamber’i hakk ile gönderen Allah’a yemîn ederim ki, O’nun bu konuşmasından bu güne erişinceye kadar hiçbir şeyi unutmadım. (Ebû Hureyre devamla:) Allah’a yemîn ederim ki, Allah’ın Kitâbı’ndaki iki âyet olmasaydı, size ben kat’iyyen bir şey rivayet etmezdim, demiş ve şu âyetleri okumuştur:
“Hakikat indirdiğimiz o açık açık âyetlerimizi ve doğruyu, biz Kitâb ‘da insanlara onu pek aşikâr bir surette bildirdikten sonra gizleyenler; işte onlara hem Allah lânet eder ve hem lânet etmek şânından olanlar lânet eder. Ancak tevbe edenler, düzeltenler ve hakikati iyice açıklayanlar başka. Ben artık onların günâhlarından geçerim. Ben en çok tevbe kabul edenim, en çok merhamet edenim” (el-Bakara: 159-160)
