1816 Âişe (r.anha) şöyle demiştir: Bizler, hacc ayları içinde ve hacc haramları içinde (yani hacc hâlleri, hacc yerleri, hacc zamanları içinde) hacc niyetiyle ihrama girip telbiye ediciler olarak (Medine’den yola) çıktık. Nihayet (Mekke’nin hududu olan) Serif mevkiinde konakladık. Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) sahâbîlerine:
— “Her kimin yanında kurbânı yoksa ve haccını umreye çevirmek isterse, o böyle yapsın. Beraberinde kurbânı olan kimseye gelince, o haccını umreye çevirmesin!” buyurdu.
Peygamberin yanında ve sahâbîlerinden mâlî kuvvet sahibi olan bir takım kimselerin yanlarında kurbanlıkları vardı. Bunlar için umre (yapmak mümkin) olmadı. Serifte ben hayızlandım. Peygamber yanıma girdi. Ben (hacc menseklerini yerine getiremiyeceğim diye) ağlıyordum. Peygamber:
— “Seni ağlatan nedir?” diye sordu. Ben de:
— Seni, sahâbîlerine söylemiş olduğun sözlerini söylerken işittim. Ben ise umreden (tavaf ve sa’y etmekten) men’ olundum, dedim.
Peygamber:
— “Hâlin nedir?” diye sordu. Ben:
— Namaz kılamıyorum, dedim. Peygamber:
— “Bu hâl sana zarar vermez. Sen de Âdem kızlarından bir kadınsın. Onların üzerine yazılmış olan şey, senin üzerine de yazılmıştır. Sen hacc niyetinde sabit ol. Umulur ki, Allah seni umre ile de rızıklandıracaktır” buyurdu.
Âişe dedi ki: Artık ben Peygamber’in emrettiği gibi hacc niyetim içinde bulundum. Nihayet hacc fiillerini bitirip de Minâ’dan dağıldığımız ve akabinde, Muhassab’da konakladığımız zaman, Rasûlüllah kardeşim Abdurrahmân’ı çağırdı ve:
— “Kız kardeşin Âişe’yi Harem ‘den çıkar da umre niyetiyle ihrama girip telbiye etsin. Sonra umre tavafınızı bitirdiğinizde ben sizleri işte burada bekliyorum!” dedi.
Biz umremizi bitirince gecenin ortasında oraya geldik. Rasûlüllah:
— “Umrenizi yapıp bitirdiniz mi?” diye sordu. Ben:
— Evet (yapıp bitirdik), dedim.
Bunun üzerine Rasûlüllah, sahâbîleri için de hareket emrini nida ettirdi. İnsanlar ve sabah namazından evvel Beyt’i veda tavafı edenler de hep hareket ettiler. Sonra Rasûlüllah kendisi de Medine’ye yönelerek yola çıktı.
