1317 Bize Yahya ibn Saîd tahdîs edip şöyle dedi: Bana Abdurrahmân kızı Amre haber verip şöyle dedi: Ben Âişe (r.anha)’den işittim, şöyle diyordu: Zeyd ibn Harise, Ca’fer ve Abdullah ibn Revâha’nın ölüm haberleri geldiği zaman Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) mescidde oturdu. Kendisinde hüzün fark ediliyordu. Ben de kapının (görülebilecek) aralığından Peygamber’e bakıyordum. Bu sırada kendisine bir kimse geldi ve:
— Yâ Rasûlallah! Ca’fer’in kadınları, dedi ve onların (çığlıkla) ağlayışlarını zikretti. Rasûlüllah da o kimseye kadınları bu çığlıktan nehyetmesini emretti. O adam da gitti. Sonra geldi de: Onları nehyettim, dedi ve kadınların kendisine itaat etmediklerini söyledi. Peygamber ikinci defa ona kadınları nehyetmesini emretti. O zât tekrar gitti. Sonra geldi ve:
— Vallahi kadınlar bana -yahut bize- galebe ettiler, dedi. Şekk, râvî Muhammed ibn Havşeb’dendir. (Amre dedi ki:) Âişe: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) o adama: “Bu kadınların ağızlarına toprak saç” buyurdu, dedi. (Âişe dedi ki:) Ben de o adama: Allah senin burnunu toprağa sürsün (yani seni zelîl kılsın)! Vallahi sen ne Rasûlüllah’ın verdiği emri yaptın, ne de (hüzün ve keder içinde bulunan) Rasûlüllah’ı kendi hâlinde bıraktın, dedim.
