840 Bize Urve ibnu’z-Zubeyr, Peygamber’in zevcesi Âişe’den haber verdi. Âişe (r.anha) ona şöyle haber vermiştir: Rasûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) namazın içinde (yani sonunda) : “Allâhumme innî eûzu bike min azâbil-kabri. Ve eûzü bike min fitnetil-Mesîhi’d-Deccâl Ve eûzu bike mine’l-mahyâ vel-memâti. Allâhumme innî eûzu bike minel-me’semi vel-mağrami ( Yâ Allah, ben kabir azabından Sana sığınırım. Deccâl Mesih fitnesinden de Sana sığınırım. Hayâtın ve ölümün fitnelerinden de Sana sığınırım. Yâ Allah, ben günâh işlemekten ve borçlu olmaktan da Sana sığınırım)” diye duâ ederdi. Bir sözcü kendisine: Borçtan Allah’a sığınmayı neden çok söylüyorsun? Dedi. Bunun üzerine Peygamber: « İnsan borçlandığı vakit söz söyler de yalan uydurur; söz verir de sözünde duramaz” buyurdu.
