4541 Abdullah ibnu Ebî Bekr es-Sehmî şöyle demiştir: Bize Humeyd, Enes ibn Mâlik’ten tahdîs etti ki, Enes’in halası olan Rubeyy’, bir cariyenin ön dişlerini kırmış, Rubeyy’in kavmi o cariyeden afv istediler. Cariyenin ailesi affetmediler. Rubeyy’in ailesi onlara diyet arzettiler. Cariyenin kavmi diyeti de kabul etmeyip kısasta direttiler. Akabinde Rasûlüllah’a geldiler, O’nun huzurunda da (afv ve diyeti kabul etmeyip) kısasta direttiler. Bunun üzerine Rasûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) kısas ile emretti. (Rubeyy’in erkek kardeşi) Enes ibnu’n-Nadr:
— Yâ Rasûlallah! Rubeyy’in ön dişi kırılacak mı? Seni hakk ile gönderen Allah’a yemîn ederim (ve ümîd ederim) ki, Rubeyy’in dişi kırılmaz! Dedi.
Rasûlüllah:
— “Yâ Enes (ibne’n-Nadr)! Allah’ın Kitâbı (nın hükmü) kısastır” buyurdu.
Hakîkaten da’vâcılar bunun akabinde razı olup Rubeyy’den kısası affettiler. Bunun üzerine Rasûlüllah:
— “Allah’ın kullarından öylesi vardır ki, o, Allah’a yemîn etse muhakkak Allah onun yeminini yerine getirir” buyurdu.
