6142 ez-Zuhrî şöyle demiştir: Bana Avf ibn Mâlik ibni’l-Tufeyl tahdîs etti. O, el-Hâris’in oğlu, aynı zamanda Peygamber’in zevcesi Âişe’nin ana-bir erkek kardeşinin oğludur. (O şöyle dedi:) Âişe’ye bir satış veya Âişe’nin bir kimseye vermiş olduğu bir atası hakkında Abdullah ibnu’z-Zubeyr’in “Vallahi Âişe bu satıştan ya kat’î olarak vazgeçer yahut da ben onu bundan muhakkak men’ ederim” dediği haberi ulaştırıldı. Bunun üzerine Âişe:
— Abdullah bu sözü söyledi mi? dedi. Oradakiler:
— Evet söyledi, dediler. Âişe:
— Zubeyr’in oğluna ebediyyen konuşmamam Allah için benim üzerime bir nezr olsun! dedi.
Ayrılık epey uzayınca İbnu’z-Zubeyr, Muhacirler’in kendisine Âişe yanında şefaat etmelerini istedi. Neticede Âişe:
— Hayır vallahi, ben onun hakkında ebeden şefaat kabul etmem ve nezrimden de döneklik yapmam, dedi.
İbnu’z-Zubeyr üzerine bu ayrılık uzayınca, İbnu’z-Zubeyr, Zuhre oğulları’ndan olan el-Misver ibn Mahrame ve Abdurrahmân ibnu’l-Esved ibn Abdi Yeğûs ile konuştu ve onlara:
— İkinizden Allah adiyle istiyorum: Beni muhakkak Âişe’nin huzuruna girdireceksiniz! Muhakkak olan şu ki, Âişe’nin benden kesilip ayrılmaya nezretmesi, ona halâl olmaz! dedi.
Bunun üzerine Misver ile Abdurrahmân ridâlarına bürünerek Abdullah’ı götürüp Âişe’nin huzuruna girmek üzere izin istediler. Ve:
— es-Selâmu aleyki ve rahmetullâhi ve berekâtuhû! Huzuruna girebilir miyiz? dediler.
Âişe:
— Giriniz! diye izin verdi. Onlar:
— Hepimiz mi girelim? diye sordular. Âişe:
— Evet, hepiniz giriniz! dedi.
Âişe onların beraberinde İbnu’z-Zubeyr olduğunu bilmiyordu. Onlar içeri girince İbnu’z-Zubeyr de perdenin arkasına girdi, Âişe’ye sarıldı, ondan kendisini affetmesini istemeye ve ağlamaya başladı. Bu sırada Misver ile Abdurrahmân da muhakkak Âişe’nin onunla konuşmasını ve onu kabul etmesini ısrarla istemeye başladılar. Ve:
— Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem), senin yapmış olduğun bu ayrılıktan nehyetti, “Şübhesiz ki bir müslümânın, mü’min kardeşini üç geceden fazla bırakması (küsmesi) halâl olmaz” buyurmuştur, dediler.
Onlar Âişe üzerine bu hatırlatmaları ve baskı yapmayı çoğalttıkça, o da onlara adağını hatırlatmağa ve ağlamaya başladı. Ve:
— Ben onunla konuşmamaya nezrettim, nezr ise şiddetlidir! diyordu.
Onlar da devamlı Âişe’ye ısrar ediyorlardı. Nihayet Âişe, İbnu’z-Zubeyr’le konuştu ve bu nezri hakkında kırk tane köleyi hürriyete kavuşturdu. Artık bundan sonra bu nezrini dâima anar ve ağlar oldu, hattâ gözyaşları baş örtüsünü ıslatırdı.
