6396 Bize Abdullah ibn Bureyde, Buşeyr ibn Ka’b’dan; o da Şeddâd ibn Evs’ten tahdîs etti ki, Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem): “Seyyidu’l-istiğfâr şudur:
Allâhumme, ente Rabbî Lâ ilahe illâ ente. Halaktenî. Ve ene abduke ve ene ala ahdike ve va’dike mastata ‘tu. Ebûu leke bi-ni’metike ve ebûu leke bi-zenbî. Fağfir lî. Fe-innehû lâ yağfiru’z-zunûbe illâ ente. Eûzu bike min şerri mâ sana’tu!
( = Yâ Allah! Benim Rabb’im Sen’sin. Sen’den başka ilâh yoktur. Beni Sen yarattın. Ben Sen’in kulunum. Ben gücümün yettiği derecede Sen’in ahdin ve va’din üzere sabitim. Ben Sen’in ihsan ettiğin ni’metlerini i’tirâf ediyor ve günâhlarımı da i’tirâf ediyorum. Bana mağfiret eyle! Şu muhakkak ki, günâhları Sen’den başkası mağfiret edemez. Ben işlediğim işlerin şerrinden Sana sığınıyorum!)
İnsan akşama girerken bu duayı söylediği zaman, o gece ölürse cennete girer -yahut: Cennet ehlinden olur-. Bu duayı sabaha girerken söylediği zaman da o gününde ölürse, o da Öteki gibi cennet ehlinden olur”.
