Sufi olan kimsenin oturduğu döşek postudur ve evi cennettir. Müminlr melektir. Yaktıkları çerağlar hak cemalidir. Söyledikleri nutuklar kelamı azimdir. Verip aldıkları nefes Hak taalanın mübarek adlarıdır. Sufilerin, müminlerin ve müslimlerin didare bakışları mushaf okumak ve birbirine ulaşmaktır. Sufi odur ki, dört kapının kırk makamın onyedi erkanın hizmeti onda mevcut buluna.yani, sufinin tevhidi mürşidine secde edip, hak evinde müşahede edip hakka ermek, özünü bulmaktır.
Hakk taala buyurdu ku; «ey benim meleklerim iş bu hicapsız birbirleiyle oturup sohbet eden kullarım, benim sufi, güruhu naci ve mübah kullarımdır ki, sair mahluk, taşa, toprağa, ağaca, secde edende, bunlar beni birbirinde de görüp bana secde edeler. Her kim benim ile durup oturmak dilese iş bu sufi kullarım ile dursun otursun. Benim ile durmuş, oturmuş gibidir». Eğer deryalar mürekep olsa, ağaçlar kalem olsa, inle cin katip olsa sufi kulların vasfını ve şeriniyazmıyalar. Velakin yedi deryadan, bir katre güneşten bir zerre kadar beyana gelmiştir. Dünya amellerinde, ahiret işlerinde sufilikten efdal bir hayırlı amel olmaz. Üstadın sırrı nefesi budur.
Şimdi, zamanımızın ademleri ben felan tekkenişinin oğluyum, der ebayı ceddi ile iftihar eder.bir adem ölünce, kabirde kimin oğlusun demezler. Ancak, kimin ümmetisin ve ne amel işledin diye sual ederler. Yezid Melun, imam Zeynel Abidini zindana koyunca ağladı. Muhibler sordular: «Ya imam niçin ağlarsın?» imam Zeynel Abidin cevap verdi ki; «Dünyada bu hali kisbettik. Dünyada böyle olunca acaba, ahirette halimiz neye varır» dedi. Mühübler dediler ki; «ya imam, Muhammed, Ali deden olunca sen niye korkarsın».
Imam Zeynel Abidin cevap verdi ki; «Kabre varınca, dedemi sual etmek hacet değil. Kimin oğlusun deseler, imam Hüseyinnin oğluyum desem o bana yeterdi. Amma, babamı dedemi sual etmezler. Ancak, amelden sual ederler» dedi.