Bu yılın rebiyülevvel ayında Esed bin Abdullah Belli şehrinde ölmüştür. Ölüm sebebi karmnda ortaya çıkan dübeyle hastalığıdır. Hastalığa yakalanmış, bir müddet sonra iyileşmiş se de daha sonra ölmüştür. Yerine Cafer bin Hanzala el-Behraru getirilmiş, Cafer dört ay bu görevde kalmış, ondan sonra da recep ayında Nasr bin Seyyar aynı göreve tayin edilmiştir.
Hedt Dihkanı Horasan, Esedin yakın dostu idi. Mihrican günü hediyeler ve kimsenin getirmediği orijinal şeylerle Esedin yanına gelmişti. Hediyelerin değeri bir milyon dirhemdi. Esede: “Biz Acemler dört yüz sene bilim, akıl ve vakar sayesinde dünyayı yedik. Aramızda üç sınıf insan vardır:
Biri meymlinun-naldbe (uğurlu ve kutlu kişiler)dir. Bunlar nereye yönelirlerse, Allah kapıları bunlara açar. ikincisi evde mürüvvetini tamamlamış kişidir. Eğer kişi bu şekilde olursa selam verir, merhaba der. Üçüncüsü de gönlü geniş, eli açık kimsedir. Eğer bir kişi böyle olursa öne geçirilir ve öncülük yapar. Allah bu kişilerin vasıftarını sende de yaratmıştır. Senden daha kethüda (güvenilir) birini tanımıyoruz. Sen aziz, ev halkım, yakın arkadaşlarını ve kölelerini derleyip toparlamış güçlü birisin. Onların içinde küçük veya büyüğe düşmanlık edecek kimse yoktur. Sonra çöllerde yapılabilmiş en güzel eyvanları sen bina ettin. Senin kutlu ve uğurlu biri olduğunun delili; yüz bin kişilik ordusu ve Haris bin Süreye gibi bir yardımcısı olmasına rağmen Hakanı hezimete uğratmış olman, adamlarını katletmen ve mallarını ele geçirmendir. Gönlünün geniş, elinin açık olmasına gelince; biz sana iki maldan hangisinin daha sevimli geldiğini bilmiyoruz; eline geçen mal mı, yoksa elinden çıkan mal mı? Bilakis sen elinden mal çıkınca daha mutlu oluyorsun.” dedi. Esed buna güldü ve: “Sen dihkanlarımızın en hayırlısısın.” diyerek gelen hediyeleri arkadaşları arasında taksim etti.
Esed ölünce ibn irs Abdi Onun için bir mersiye yazdı: Birisi Esedin öldüğü haberini duyurdu, itaat edilen bu melik için kalpler hüzünle doldu.
Rabbinin hükmüne karşı koyulmaz.
Ey göz! Göz yaşlarını cömertçe aralıksız dök, Esedin aramızdan ayrılışı seni üzmedi mi?
Esed öldüğü zaman Ebu Şakir, Mesleme bin Hişam bin Abdülmelik Halid Kasriye şöyle yazdı: Kulları Esedden kurtaran Rab Halidden de kurtarsın. Babasına gelince, o da nesebi karışık, kötü birisiydi,
Zina, salib (haç), içki ve domuzu helal sayıyor ve sapıklığı doğru yol gibi görüyordu.
Annesinin istek ve arzusu da fuhuş yapan kötü cariyelerin arzusundan farksız idi.
Peygamberi inkar ediyor, kahince haç ve vaftize iman ediyordu.
Halid bu mektubu okuyunca: “Ey Allahın kulları! Hiç kardeşinin ölümünden dolayı adamın böyle taziye edildiğini gördünüz mü?” dedi.
Halid ile Ebu Şakirin araları açıktı. Hişam hilafet için oğlunu aday göstermiş ve Kümeyt şöyle demiştir: Velidden sonra hilafetin temelleri ibn Ümm Hakime (yani Ebu Şakire) raddir.
Halid bu şiiri işitince: “Künyesi Şakir olan bütün halifeleri inkar ediyorum.” demiştir. Ebu Şilir de Halidin bu sözlerini duyunca Ona kin beslemeğe başlamıştır.