[Abdülmuttalib b. Rebia] b. el-Haris b. Abdülmuttalib b. Haşim b. Abdümenaf b. Kusay. Annesi, Ümmül-Hakem bt. ez-Zübeyr b. Abdülmuttalib b. Haşim b. Abdümenaf b. Kusaydır. Abdülmuttalib b. Rebianın şu çocukları oldu: 1. Muhammed Onun annesi, Ümmül-Benin bt. Humre b. Malik b. Sad b. Humre b. Maliktir. Malik, Ebu Şuayre b. Münebbih b. Seleme b. Malik b. Uzer b. Sad b. Dafi b. Malik b. Cüşem b. Haşid b. Cüşem b. el-Hayvan b. Nevf b. Hemdandır. O (Ümmül-Benin) ise, Kays b. Humrenin kız kardeşidir. Bu Humre b. Malik, tahkim şahitleri arasında Muaviye b. Ebu Süfyan ile beraberdi. Hişam b. Muhammed b. es-Saib dedi ki: Bana babam şunu haber verdi: Humre b. Malik, 400 köle içerisinde Yemenden Şama göçüp onları serbest bıraktı. Onlar da Şamda hep beraber (soy olarak) Hemdana intisab ettiler. İşte bu sebeple, Irak halkı, hatalarının ve başkalarının kendilerini onlara nispet etmesinin çok olması dolayısıyla, Şam halkı ile evlendirilmeyi hoş karşılamadı. 2. Erva bt. Abdülmuttalib b. Rebia Bunun annesi ise, Bint Umeyr b. Mazindir. Hişam dedi ki: Babam Muhammed b. es-Saib, Muhammed b. Abdülmuttalibe yetişti ve ondan rivayette bulundu. Abdülmuttalib b. Rebia ise, Resulallahtan rivayette bulunmuştu ve onun devrinde (yaşamış) bir adamdı. Bize Yakup b. İbrahim b. Sad haber verdi. O babasından, o Salih b. Keysandan, o İbn Şihabtan, o Abdullah b. el-Haris b. Nevfel b. el-Haris b. Abdülmuttalibden onun kendisine şunu haber verdiğini rivayet etti: Abdülmuttalib b. Rebia b. el-Haris b. Nevfel b. el-Haris b. Abdülmuttalib ona (mezkur Abdullaha) şunu haber verdi: Rebia b. el-Haris ve Abbas b. Abdülmuttalib bir araya gelip şöyle dediler: Vallahi, keşke şu iki genç çocuğu -o (ravi), (onlar bunu) benim için ve el-Fadl b. Abbas için (söylediler) dedi- Resulallaha göndersek de, o onları şu zekatlar için yetkili yapsa, onlar da insanların sundukları şeyi (hizmeti) sunsalar ve insanların elde ettiği menfaati (kazancı) elde etseler! [Ravi] dedi ki: O ikisi bu durumda iken, birden Ali b. Ebu Talib gelip, Ne (yapmak) istiyorsunuz? dedi. Onlar da ona (yapmak) istedikleri şeyi haber verdiler. O, Yapmayın! Vallahi, o (bunu) yapmaz (kabul etmez)! dedi. Bunun üzerine onlar şöyle dediler: Sen neden bunu yapıyorsun? Senden olan bu (söz) de sadece bizi kıskanmadan dolayıdır! Vallahi kuşkusuz sen Resulallaha arkadaş oldun ve onun (kızıyla evlilik sebebiyle) akrabalığına nail oldun. (Ama) biz senin bu durumunu kıskanmadık! [Ravi] dedi ki: Bunun üzerine Ali, Ben Ebu Hasanım (Hasanın babasıyım)! O ikisini gönderin! dedi. Sonra yanı üzere yattı. Resulallah öğle namazını kıldığında da, biz ondan önce odaya varıp onun (odanın) yanında ayakta durduk. Nihayet bizim yanımızdan geçip kulaklarımızdan tuttu. Sonra “İçinizde bir araya getirdiğinizi ortaya çıkarın!” dedi ve (odaya) girdi. Biz de onunla beraber girdik. Resulallah o zaman Zeynep bt. Cahşın evinde (odasında) idi. [Ravi] dedi ki: Biz onunla konuşup şöyle dedik: Ya Resulallah! Sana geldik ki, bizi şu zekatlar için yetkili yapasın da, insanların elde ettiği menfaati (kazancı) biz de elde edelim ve insanların sunduğu şeyi (hizmeti) biz de (sana) sunalım! [Ravi] dedi ki: Resulallah ise sükut etti ve başını evin (odanın) tavanına doğru kaldırdı. Nihayet biz onunla konuşmak istedik. [Ravi] dedi ki: Bunun üzerine Zeyneb, perdesinin arkasından bize, sanki bizi onunla konuşmaktan nehyediyor gibi, işaret etti. O (Resulallah ise) yaklaşıp şöyle dedi: “Dikkat edin! Zekat ne Muhammede ve ne de Muhammedin ailesine gerekmez. Zira o (zekat) insanların kirlerindendir. Bana Mahmiye b. Cezi – ki, öşürler için (görevli) idi- ve Ebu Süfyan b. el-Harisi çağırın!” [Ravi] dedi ki: Bunun üzerine o ikisi geldiler. Resulallah Mahmiyeye el-Fadl için, “Bu genç çocuğu senin kızın ile nikahla!” dedi. O da onu nikahladı. (Resulallah) Ebu Süfyana da, “Bu genç çocuğu kızınla evlendir!” dedi. O da kızını ona nikahladı. (Resulallah) sonra Mahmiyeye, “Humustan (beştebirden) o iki (genç çocuk) yerine mihir ver!” dedi. Bize Muhammed b. Ömer ve Ali b. İsa b. Abdullah en-Nevfeli şunu anlattı: Abdülmuttalib b. Rebia, Ömer b. el-Hattabın zamanına kadar Medinede kalmaya devam etti. Sonra Dımaşka taşınıp oraya yerleşti. Orada bir ev bina etti ve Dımaşkta Yezid b. Muaviye b. Ebu Süfyanın halifeliğinde öldü. Yezid b. Muaviyeyi vasiyetini uygulamak üzere seçti. O da onun vasiyetini kabul etti.