VI. Mesnevi 3475

3475. Kainatın ulusunun gözü, sonu görmeyle eş olmuştu. O yüzden cihanı leş gördü.
Padişah, bir kerecik bu zemmi duymakla iktifa etti; gönlü attan soğudu gitti.
Kendi gözünü bıraktı, onun gözünü kabul etti.
Kendi aklını bıraktı, onun sözünü duydu.
Bu bir bahaneydi. O tek Tanrı, at sahibinin yalvarması yüzünden Padişahı attan soğuttu. Atın güzelliğini örttü ona göstermedi. O söz de arada kapı gıcırtısı gibiydi.