VI. Mesnevi 3260

3260. Kul der ki: Yarabbi sana can ve gönülden şükrettim. Çünkü o rızık ve ekmek, asıl bakımından sendendi.
Tanrı der ki: hayır, sana ihsan edene şükretmediğin için bana da şükretmedin.
Bir kerem sahibine zulmettin, sitemde bulundun. Halbuki onun yüzünden benim nimetlerime nail olmadın mı?
Hâsılı o garip de velinimetinin mezarına gelince ağlayıp inlemeye koyuldu.
Dedi ki: ey her yoksulun dayandığı güvendiği zat. Ey himmeti umulan ey yolda kalanların imdadına erişen!