106. Mezmur

Övgüler sunun, RAB’be!
RAB’be şükredin, çünkü O iyidir,
Sevgisi sonsuzdur.
RAB’bin büyük işlerini kim anlatabilir,
Kim O’na yeterince övgü sunabilir?
Ne mutlu adalete uyanlara,
Sürekli doğru olanı yapanlara!
Ya RAB, halkına lütfettiğinde anımsa beni,
Onları kurtardığında ilgilen benimle.
Öyle ki, seçtiklerinin gönencini göreyim,
Ulusunun sevincini,
Kendi halkının kıvancını paylaşayım.
Atalarımız gibi biz de günah işledik,
Suç işledik, kötülük ettik.
Atalarımız Mısır’dayken
Yaptığın harikaları anlamadı,
Çok kez gösterdiğin sevgiyi anımsamadı,
Denizde, Kamış Denizi’nde başkaldırdılar.
Buna karşın RAB gücünü göstermek için,
Adı uğruna kurtardı onları.
Kamış Denizi’ni azarladı, kurudu deniz,
Yürüdüler enginde O’nun öncülüğünde,
Çölde yürür gibi.
Kendilerinden nefret edenlerin elinden aldı onları,
Düşmanlarının pençesinden kurtardı.
Sular yuttu hasımlarını,
Hiçbiri kurtulmadı.
O zaman atalarımız O’nun sözlerine inandılar,
Ezgiler söyleyerek O’nu övdüler.
Ne var ki, RAB’bin yaptıklarını çabucak unuttular,
Öğüt vermesini beklemediler.
Özlemle kıvrandılar çölde,
Tanrı’yı denediler ıssız yerlerde.
Tanrı onlara istediklerini verdi,
Ama üzerlerine yıpratıcı bir hastalık gönderdi.
Onlar ordugahlarında Musa’yı,
RAB’bin kutsal kulu Harun’u kıskanınca,
Yer yarıldı ve Datan’ı yuttu,
Aviram’la yandaşlarının üzerine kapandı.
Ateş kavurdu onları izleyenleri,
Alev yaktı kötüleri.
Bir buzağı heykeli yaptılar Horev’de,
Dökme bir puta tapındılar.
Tanrı’nın yüceliğini,
Ot yiyen öküz putuna değiştirdiler.
Unuttular kendilerini kurtaran Tanrı’yı,
Mısır’da yaptığı büyük işleri,
Ham ülkesinde yarattığı harikaları,
Kamış Denizi kıyısında yaptığı müthiş işleri.
Bu yüzden onları yok edeceğini söyledi Tanrı,
Ama seçkin kulu Musa O’nun önündeki gedikte durarak,
Yok edici öfkesinden vazgeçirdi O’nu.
Ardından hor gördüler güzelim ülkeyi,
Tanrı’nın verdiği söze inanmadılar.
Çadırlarında söylendiler,
Dinlemediler RAB’bin sesini.
Bu yüzden RAB elini kaldırdı
Ve çölde onları yere sereceğine,
Soylarını ulusların arasına saçacağına,
Onları öteki ülkelere dağıtacağına ant içti.
Sonra Baal-Peor’a bel bağladılar,
Ölülere sunulan kurbanları yediler.
Öfkelendirdiler RAB’bi yaptıklarıyla,
Salgın hastalık çıktı aralarında.
Ama Pinehas kalkıp araya girdi,
Felaketi önledi.
Bu doğruluk sayıldı ona,
Kuşaklar boyu, sonsuza dek sürecek bu.
Yine RAB’bi öfkelendirdiler Meriva suları yanında,
Musa’nın başına dert açıldı onlar yüzünden;
Çünkü onu sinirlendirdiler,
O da düşünmeden konuştu.
RAB’bin onlara buyurduğu gibi
Yok etmediler halkları,
Tersine öteki uluslara karıştılar,
Onların törelerini öğrendiler.
Putlarına taptılar,
Bu da onlara tuzak oldu.
Oğullarını, kızlarını
Cinlere kurban ettiler.
Kenan putlarına kurban olsun diye
Oğullarının, kızlarının kanını,
Suçsuzların kanını döktüler;
Ülke onların kanıyla kirlendi.
Böylece yaptıklarıyla kirli sayıldılar,
Vefasız duruma düştüler töreleriyle.
RAB’bin öfkesi parladı halkına karşı,
Tiksindi kendi halkından.
Onları ulusların eline teslim etti.
Onlardan nefret edenler onlara egemen oldu.
Düşmanları onları ezdi,
Boyun eğdirdi hepsine.
RAB onları birçok kez kurtardı,
Ama akılları fikirleri başkaldırmaktaydı
Ve alçaltıldılar suçları yüzünden.
RAB yine de ilgilendi sıkıntılarıyla
Yakarışlarını duyunca.
Antlaşmasını anımsadı onlar uğruna,
Eşsiz sevgisinden ötürü vazgeçti yapacaklarından.
Merhamet koydu onları tutsak alanların yüreğine.
Kurtar bizi, ey Tanrımız RAB,
Topla bizi ulusların arasından.
Kutsal adına şükredelim,
Yüceliğinle övünelim.
Öncesizlikten sonsuza dek,
İsrail’in Tanrısı RAB’be övgüler olsun!
Bütün halk, “Amin!” desin.
RAB’be övgüler olsun!