7538 Usâme ibn Zeyd (radıyallahü anh) şöyle demiştir: Peygamber’in kızlarından birinin bir oğlan çocuğu ölmek üzere hasta idi. Peygamber’in kızı, Peygambere, yanına gelmesi için haber gönderdi. Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem) de kızma:
— “Allah’ın almak ve Allah’ın vermek istediği herşey, kendisine âiddir. Ve herşeyin ilâhî ilimde ta’yîn edilip isimlendirilmiş bir eceli vardır. Kızım sabretsin ve bu sabrın Allah yanında sevabı olduğunu hatırlasın!” diyerek cevâb yolladı.
Bu sefer kızı (Zeyneb) tekrar haber gönderip, Peygamber’in muhakkak gelmesi için yemîn etti. Bu haber üzerine Rasûlüllah kalktı. O’nun beraberinde ben de kalktım. Muâz ibn Cebel, Ubeyy ibn Ka’b ve Ubâdetu’bnu’s-Sâmit de kalktılar. Kızının evine girdiğimiz zaman, çocuğu Rasûlüllah’a uzatıp verdiler. Çocuğun nefesi göğsünde gidip geliyordu.
Râvî dedi ki: Zannediyorum o “Çocuk eski kırbaya dönmüştü” dedi.
Bunun üzerine Rasûlüllah ağladı. Sa’d ibnu Ubâde:
— (Yâ Rasûlallah!) Ağlıyor musun? dedi.
Rasûlüllah:
— “Allahu Taâlâ, kullarından ancak merhametli olanlara merhamet eyler” buyurdu.
