Ebul-aliye: “isteva iles-semai” (el-Bakara: 29; Fussilet: 11) kelamının manası “İrtefaa = Yükseldi”; “Fesevvahunne” (el-Bakara: 29), “Halakahunne = Onları yarattı” demektir, dedi.
Mucahid ibn Cebr de: “isteva alel-Arş” (el-Araf: 53; Yunus: 3; er-Rad: 2; el-Furkaan: 59; es-secde: 4; el-Hadid: 4) “Allah Arşın üzerine yükseldi” manasınadır, dedi.
İbn Abbas: “Zul-Arşıl-Mecid” (İbrihim: 15), “Kerim” yani “Keremde nihayeti olmayan”; “el-Ğafurul-Vedud” (İbrahim: 14),
“Habib” yani “Çok seven” manasınadır, demiştir. “Hamidun Mecidun” denilir. Bu “Failun” vezninden gibidir. “Macidun”dan alınmıştır. “Mahmud” da “Hamid”den alınmıştır.
7507 İmran ibnu Husayn şöyle demiştir: Ben Peygamberin yanında idim. O sırada Temim oğullarından bir topluluk geldi. Peygamber onlara:
— “Müjdeyi kabul edin ey Temim oğulları!” buyurdu. Onlar:
— Sen bizi müjdeledin. Şimdi bize (Beytul-malden dünyalık da) ver! dediler.
Bu sırada Yemen halkından birtakım insanlar içeriye girdiler. Peygamber bu sefer onlara:
— “Ey Yemenliler! Temim oğulları madem ki müjdeyi kabul etmek istemediler, islam in o hayır ve saadet müjdesini sizler kabul ediniz!” buyurdu.
Yemenliler:
— Kabul ettik (ya Resulallah)! Esasen bizler Senin yanına din hususunda iyi anlayışlar kazanalım ve Senden bu işin (yani yaratılışın) evvelinde neler olduğunu soralım diye geldik! dediler.
Peygamber:
— ” (Ezelde) Allah vardı ve Allahtan başka birşey yoktu. Ve Allahın Arşı su üzerinde bulunuyordu. Sonra Allah gökleri ve Yeri yarattı. Sonra Allah (levhde) kainatın tamamını takdir ve tesbit edip yazdı…” buyurdu.
Sonra tam bu sırada bana bir adam geldi de:
— Ya İmran! Yetiş, deven kaçıp gitti! dedi.
Ben hemen deveyi aramak üzere gittim. Bu sırada benimle devem arasını serab kesiyordu. Allaha yemin ederim ki, keski devem gitmiş olsaydı da ben yerimden kalkmasaydım (ve Peygamberin sözlerini dinleseydim) diye arzu ettim!.