6588 İbn Şihâb şöyle demiştir: Bana Saîd ibnu’l-Müseyyeb ile Urvetu’bnu’z-Zubeyr, ilim ehlinden birçok adamlar içinde haber verdiler ki, Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)’in zevcesi Âişe (r.anha) şöyle demiştir: Rasûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) sıhhatte iken:
— “Hiçbir peygamberin ruhu, cennetteki durağını görmedikçe kabzolunmaz. Sonra (ölümle hayât arasında) muhayyer kılınır” buyurur dururdu.
Hastalanıp ruhu kabzolunmak zamanı gelince, başı benim dizimin üstünde bulunduğu bir sırada kendisine bir süre baygınlık geldi. Sonra ayıhnca gözünü tavana doğru dikti. Sonra:
— “Yâ Allah, en yüksek refiki isterim” diye duâ etti. Bunun üzerine ben: “Artık Rasûlüllah şimdi bizleri ihtiyar etmiyor” dedim. Ve bildim ki, Rasûlüllah’ın bu duası sıhhatli zamanında bize söyleyegeldiği haber (in kendisinde tecellîsi)dir.
Âişe: Peygamber’in tekellüm ettiği en son kelime, işte bu “Allâ-humme er-Refîkal-Alâ” duası oldu, demiştir.
