6065 Bana Zeyd ibn Eslem, babası Eslem’den; o da Omer ibnu’l-Hattâb (radıyallahü anh)’dan şöyle tahdîs etti: Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem)’in huzuruna (Havâzin kabilesinden) birtakım esirler gelmişti. Bunların içinde emzikli bir kadın vardı. (Çocuğunu kaybetmişti.) O kadın göğsüne biriken sütü sağıyor, çocuklara veriyor, emziriyordu. Bu kadın esirler arasında çocuğu (nu) bulunca hemen alıp onu sinesine bastı ve (derin bir şefkatle) çocuğunu emzirmeye başladı. Bu yüksek şefkat levhasını görünce Peygamber bize:
— “Şu kadının kendi çocuğunu ateşe atacağını sanır mısınız?” dedi.
Biz de:
— Hayır, atmamağa muktedir oldukça atmaz! dedik. Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem):
— “İşte Yüce Allah kullarına bu kadının çocuğuna şefkatinden daha merhametlidir” buyurdu.
