3893 Bize Ebû Yezîd el-Medenî, İkrime’den tahdîs etti ki, Ibn Abbâs (radıyallahü anh) şöyle demiştir: Câhiliye devrinde yapılan ilk kasâme yemini, muhakkak biz Hâşim oğulları içinde olmuştur. Şöyle ki: Hâşim oğulları’nın bir adamı vardı. Onu Kureyş’in diğer bir boyundan bir adam ücretle hizmetçi tuttu. İşte bu ücretle tutulan hizmetçi, efendisiyle beraber Şam’a giden develeri içinde gitti. Yolda o hizmetçiye Hâşim oğullarından bir adam uğradı. Bu adamın deriden çuvallarının kulpları kopmuştu. Bu adam, ücretli hizmetçiye:
— Bana bir iple yardım et de onunla çuvallarımın kulplarını bağlayayım, develer de kaçmaz, dedi.
Hizmetçi ona bir ip verdi. O da bununla çuvallarının saplarını bağladı. Bir yere konak ettikleri zaman, bir tek deve müstesna, bütün develer bağlandı. (O tek deve de ipiyle çuvalların kulpu bağlandığından, onu bağlayacak bir ip bulunmadığı için bağlanmamıştı.) Ücretli tutan efendi, hizmetçiye:
— Develerin arasında bağlanmamış olan bu devenin hâli nedir? Dedi.
Hizmetçi:
— Onun ipi yoktur, dedi. Efendi:
— Onun ipi nerede? diye sordu.
(el-Fâkıhî, Buhârî’nin şeyhi Ebû Ma’mer’den gelen rivayette şunu ziyâde etti: Bana Hâşim oğulları’ndan bir adam uğradı. Çuvallarının ipleri kopmuştu. Benden yardım istedi, ben de ona bunun ipini verdim, demiştir.)
Bunun üzerine efendi, hizmetçiye bir asâ attı. Hizmetçinin eceli bu atışta oldu, ağır yaralandı. Ağır yaralı iken daha ölmeden yanına Yemen’den bir adam uğradı. Yaralı, o gelen adama:
— Sen hacc mevsiminde hazır bulunur musun? dedi. O:
— Ben her zaman orada hazır bulunmam, bazen hazır bulunurum, dedi.
Yaralı ona:
— Sen zamandan bir kerre benden bir elçiliği tebliğ eder misin? dedi.
O zât:
— Evet tebliğ ederim, dedi. Yaralı:
— Sen hacc mevsiminde hazır bulunduğun zaman “Yâ Kureyş ehli!” diye nida et. Sana cevâb verdiklerinde tekrar: “Ey Hâşim oğulları hanedanı!” diye nida et. Eğer sana icabet ederlerse onlardan Ebû Tâlib’i sor ve ona, beni ücretle tutan fulân kimsenin bir ip sebebiyle beni öldürdüğünü haber ver, dedi. Ve ücretli bu vasiyeti Yemenli’ye yaptıktan sonra öldü. Nihayet ücretle tutan adam Mekke’ye gelince, Ebû Tâlib ona geldi de:
— Arkadaşımız ne yaptı? diye sordu. Oda:
— Hastalandı, onun işlerini güzelce yerine getirdim ve onun defnini de üzerime aldım, dedi.
Ebû Tâlib:
— O, senin tarafından bu hizmetleri hakk etmişti, dedi. Bunun üzerinden bir zaman geçti. Sonra o hizmetçinin tebliğ etmesini vasiyet etmiş olduğu Yemenli zât, hacc mevsimine geldi. Ve:
— Ey Kureyşliler! diye nida etti. Ona:
— İşte şunlar Kureyş’tir, dediler. O zât bu sefer:
— Ey Hâşim oğulları! diye nida etti. Hazır bulunanlar:
— Hâşim oğulları şunlardır, dediler. O zât:
— Ebû Tâlib nerededir? dedi. Oradakiler:
— Ebû Tâlib şu adamdır, diye gösterdiler. Bu zât ona:
— Fulan kimse bana, sana bir elçilik teblîğ etmemi; Fulân kişinin bir ip yüzünden kendisini ağır yaralayıp öldürdüğünü teblîğ etmemi emretti, dedi.
Akabinde Ebû Tâlib o efendiye geldi de, ona:
— Bizden üç şeyin birini tercih et: Eğer istersen yüz deve diyet öde; çünkü arkadaşımızı sen öldürdün. Eğer istersen kavminden elli kişi senin onu öldürmediğine yemîn etsinler. Eğer bu tekliflerimizi kabul etmezsen, o ölen arkadaşımıza mukaabil seni öldürürüz, dedi.
Bunun üzerine o efendi kendi kavmine geldi ve bu vaziyeti onlara söyledi. Onlar:
— Yemîn edelim, dediler.
Bu sırada Ebû Tâlib’e Hâşim oğulları’ndan bir kadın geldi (ki bu kadın, ölenin kızkardeşi Zeyneb bintu Alkame idi). Bu kadın onlardan Abdu’l-Uzzâ ibn Kays adında bir adamın nikâhı altında idi ve o adama bir çocuk doğurmuştu. Ebû Tâlib’e:
— Yâ Ebâ Tâlib! Benim şu oğlumu o elli kişiden bir adam yerine tutmanı, fakat ona, yemînlerin yaptırıldığı Ka’be rüknü ile Makaam arasında yemîn ettirmemeni istiyorum, dedi.
Ebû Tâlib, kadının istediğim yaptı. Bu sırada onlardan bir adam geldi de:
— Yâ Ebâ Tâlib! Yüz deve yerine onlardan elli adamın yemîn etmesini istedin. Herbir adama iki deve isabet eder. İşte şunlar iki devedir. Sen bunları benim tarafımdan kabul et de, yeminlerin yaptırıldığı yerde beni yemîn ettirme, dedi.
Ebû Tâlib o iki deveyi de kabul etti.
Akabinde kırksekiz adam geldi de (Ka’be’nin rüknü yanında maktulün kanından berî olduklarına) yemîn ettiler.
İbn Abbâs: Nefsim elinde olan Allah’a yemîn ederim ki; onların yemîn etmeleri üzerinden bir yıl geçmeden, o kırksekiz kişiden kımıldayan bir göz kalmadı (yani hepsi ilâhî ukubete uğrayıp helak oldu ve hepsinin ilkbaharda doğan deve yavruları, o kadının çocuğu Huveytib’e âid oldu).
