Bu çekilip çekilmeme hususunda Aişe’den; o da Peygamber’den olmak üzere gelen hadîs vardır.
688 Bize Mâlik, Ebû Hazım ibnu Dinar’dan; o da Sehl ibn Sa’d es-Sâidî (radıyallahü anh)’den haber verdi (O, şöyle demiştir): Rasûlüllah (sallallahü aleyhi ve sellem) bir kerre aralarını ıslâh için Amr ibn Avf oğulları yurduna gitti. Namaz vakti geldi. Müezzin, Ebû Bekr’e geldi de: İnsanlara namaz kıldırır mısın, namazı ikaamet edeyim mi? diye sordu. O da: Evet, dedi. Ebû Bekr namaza başladı. Rasûlüllah, insanlar namazda iken geldi. Saffları yara yara birinci saffa vardı. Onu gören cemâat el çırptılar. Ebû Bekr, namazını kılarken başını hiç çevirmezdi. Cemâat el çırpmayı çoğaltınca başını çevirdi ve Rasûlüllah’ı gördü.
Rasûlüllah “Yerinde dur!” diye kendisine işaret etti. Ebû Bekr ellerini kaldırıp, Rasûlüllah’ın kendisine olan bu emrinden dolayı Allah’a hamd ve sena etti. Sonra Ebû Bekr, saffa dümdüz girinceye kadar geri geri gitti. Rasûlüllah da ileriye geçip namazı kıldırdı.
Namazdan çıkınca: “Yâ Ebâ Bekr, sana emr ettiğim vakit yerinde kalmaktan seni men’ eden ne idi?” diye sordu. Ebû Bekr de: Ebû Kuhâfe’nin oğlu için Rasûlüllah’ın önünde durup namaz kılmak lâyık olmaz, dedi. Ondan sonra Rasûlüllah cemâate dönüp:
“Size ne oluyordu? El çırpmayı neden bu kadar çoğalttınız? Namazda iken her kim bir şey arız olduğunu görürse tesbîh etsin. Tesbih ettiği vakit elbette kendisine (imâm tarafından) iltifat ve dikkat olunur. El çırpmak kadınlara mahsûstur” buyurdu.
