570- İbn Cureyc şöyle dedi: Ben Atâ ibn Ebî Rebâh’a bunu söyledim de, o bana şöyle dedi: Ben İbn Abbâs’tan işittim, o şöyle diyordu: Rasûlüllah ışâ namazını bir gece o kadar geç bıraktı ki (mesciddeki) insanlar uyudular, uyandılar, yine uyudular, yine uyandılar. Bunun üzerine Omer ibnu’l-Hattâb ayağa kalktı da (yüksek sesle): es-Salâte, dedi.
Atâ şöyle dedi: İbn Abbâs şöyle dedi: Derken Allah’ın Peygamber’i (hücresinden) dışarı çıktı. Başı su damlatır hâlde ve elini başı üzerine koymuş vaziyette çıkışı hâlâ gözümün önündedir. Gelişini müteakıb: “Ümmetime meşakkat yükleyecek olmasaydım, muhakkak onlara bu namazı böyle kılmalarını emrederdim” buyurdu.
İbn Cureyc dedi ki: Ben Atâ’dan, Peygamber’in kendi elini başına koyması keyfiyyetini, İbn Abbâs’ın haber verdiği gibi iyice tesbit ve ta’rîf etmesini istedim. Atâ benim için parmakları arasını biraz ayırdıktan sonra parmak uçlarını tepesi üzerine koydu. Sonra bitiştirip o hey’ette başının üzerine yürüttü, gezdirdi. Nihayet başparmağı yüz cihetinden kulak yumuşağına değinceye kadar (yukarıdan aşağı) dulununa ve sakalının kenarına doğru indirdi. Bunu böylece (tekrar tekrar yaparken) ne eksiltiyor, ne de acele ediyordu. Müteakiben Peygamber:
“Benim tarafımdan ümmetim üzerine meşakkat yüklemek olmasaydı, muhakkak onlara, bu namazı böyle kılmalarını emrederim” buyurdu .
