91 Zeyd ibn Hâlid el-Cuhenî (radıyallahü anh-72,78)’den (o şöyle demiştir): Bir kimse Peygamber’den lukatayı (yani yitik malı) sordu. Peygamber (sallallahü aleyhi ve sellem):
– Bağını yahut kabını, kılıfını belle, sonra onu ötekine berikine bir sene bildir, tanıt. Ondan sonra onu kullan. Ondan sonra da sahibi çıkarsa yine ona ver, buyurdu.
O zât:
– Yitik deve de (böyle mi)? diye sordu.
Rasûlüllah o kadar öfkelendi ki, yanakları yahut yüzü kızardı ve:
– Ondan sana ne? Su tulumunu, ayakkabısını beraberinde taşır. (Muhtaç oldukça) su başına gelir, ağaçlardan otlar. Onu sahibi buluncuya kadar kendi hâline bırak, buyurdu.
O zât:
– Yâ yitik davara ne buyurursun? dedi.
– O yâ senindir, yâ kardeşinindir, yâ kurdundur , buyurdu.
